سهشنبه ۰۹ ارديبهشت ۱۴۰۴
بازدید:۱۲۳
در پایان زیارت عاشورا، بخشی به نام "سجده" وجود دارد که بر اساس روایات، می‌بایست در حالت سجده خوانده شود. این سجده ویژه که در هنگام ذکر "اللهم لک الحمد حمد الشاکرین" انجام می‌گیرد، برآمده از سیره امام حسین(ع) در روز عاشورا است. تاریخی که آن حضرت در اوج مصائب و سختی‌ها، به شکرگزاری خداوند پرداختند.به گزارش صدآنلاین، این سجده، مانند دیگر سجده‌های مستحب، نیازمند رعایت شرایط خاصی است:
می‌توان آن را بدون وضو انجام داد
رو به قبله بودن ضروری نیست
در صورت عدم دسترسی به مهر، سجده بر پشت دست جایز است
برای بانوان در حالت حیض نیز مانعی ندارد
حکمت و فلسفه این سجده:
سجده پایانی زیارت عاشورا، نمادی از تواضع و شکرگزاری در برابر مصائب است. این عمل به ما می‌آموزد که همچون امام حسین(ع) در سخت‌ترین شرایط نیز باید شاکر نعمت‌های الهی بود. این سجده، یادآور آن است که مؤمن واقعی در برابر آزمایشات الهی، به جای شکوه و ناله، به شکرگزاری می‌پردازد.
توصیه‌های عملی:
بهتر است این سجده با حضور قلب و توجه کامل انجام شود
می‌توان آن را در هر شرایطی (حتی در حال راه رفتن) انجام داد
کیفیت انجام آن مانند سجده‌های معمولی نماز است، اما با شرایط آسان‌تر
نتیجه‌گیری:
سجده زیارت عاشورا، فرصتی است برای پیوند زدن خود با روحیه شکرگزاری امام حسین(ع) در روز عاشورا. این عمل اگرچه مستحب است، اما از اهمیت ویژه‌ای در سیره اهل بیت(ع) برخوردار بوده و انجام آن با معرفت، می‌تواند تأثیرات معنوی عمیقی بر زندگی مؤمنان داشته باشد