به گزارش صد آنلاین، در اینجا نکات کلیدی را مرور میکنیم:
بله، پوست موز بهطور کلی غیرسمی و خوراکی است، اما معمولاً به دلیل بافت سفت و طعم تلخ/گس آن مصرف نمیشود.
پوست موزهای رسیده (زرد با لکههای قهوهای) نرمتر و شیرینترند، در حالی که پوست موزهای کال سفتتر و تلختر است.
فیبر بالا: پوست موز حاوی فیبر بیشتری نسبت به گوشت موز است و ممکن است به هضم غذا کمک کند.
مواد مغذی: منابعی از پتاسیم، منیزیم، ویتامینهای گروه B (مانند B6) و آنتیاکسیدانها (مثل لوتئین) دارد.
کاهش ضایعات: استفاده از پوست موز در غذاها یا اسموتیها به کاهش دورریز مواد غذایی کمک میکند.
آلودگی شیمیایی: پوست موز ممکن است آغشته به آفتکشها باشد. حتماً آن را با آب و سرکه یا جوششیرین بشویید یا از موزهای ارگانیک استفاده کنید.
طعم و بافت: طعم تلخ و بافت سفت آن ممکن است برای برخی ناخوشایند باشد.
هضم: مصرف زیاد آن بهدلیل فیبر بالا ممکن است باعث نفخ یا ناراحتی گوارشی شود.
پختن: پوست موز را میتوانید بجوشانید، سرخ کنید، یا به همراه خورشت و کاری طبخ کنید (در برخی غذاهای آسیایی استفاده میشود).
اسموتی: پوست موز رسیده را با میوههای دیگر مخلوط کنید تا طعم آن بهتر پوشانده شود.
ترشی: در برخی فرهنگها پوست موز را ترشی میاندازند.
اگر هدف شما کاهش ضایعات است، پوست موز را میتوانید کمپوست کنید یا بهعنوان کود طبیعی برای گیاهان استفاده نمایید.
خوردن پوست موز ضرورتی ندارد، اما اگر تمایل دارید آن را امتحان کنید، حتماً از موزهای ارگانیک استفاده کرده و پوست را بهخوبی پردازش کنید (مثلاً بپزید). اگر طعم یا بافت آن برایتان آزاردهنده است، نیازی به اجبار نیست./ اختصاصی صد آنلاین