سهشنبه ۰۱ خرداد ۱۴۰۳
یه گزارش صد آنلاین ، هفتم می 1954 میلادی، با اعلام رسمی شکست نظامی در نبرد بزرگ «دین بین فو»، دست فرانسوی‌ها برای همیشه از ویتنام کوتاه شد. اما پاریس نمی‌خواست بدون وارد آوردن زخمی کارساز ویتنامی‌ها را به حال خودشان رها کند، پس با حمایت از استقلالطلبان غربگرا در بخش جنوبی ویتنام (مقابل استقلالطلبان کمونیست در شمال ویتنام)، زمینه را برای تقسیم این کشور به دو منطقه جنوبی و شمالی آماده کرد. در قطعنامه کنفرانس صلح ژنو به صراحت ذکر شده بود که سران ویتنام جنوبی و ویتنام شمالی باید با برگزاری یک رفراندوم سراسری در اسرع وقت، نظر ویتنامی‌ها را برای اتحاد و تشکیل تنها یک «ویتنام» جویا شوند. اما دولت غربگرای حاکم بر ویتنام جنوبی هیچگاه به برگزاری رفراندوم سراسری رضایت نداد و همین زمینه‌‌ای شد تا اختلافات بعدی بین همرزمان سابق و رقیبان فعلی رخ بنماید.
ورود ایالات متحده به ویتنام برای تلافی کوبا
بکارگیری مستشاران فرانسوی برای مدیریت بخش‌هایی از امور کشور توسط ویتنام جنوبی، سران ویتنام شمالی را نسبت به برادر جنوبی ظنین و خشمگین کرد، زیرا کمک گرفتن از دشمنان سابق برای آن‌ها تعریف شده نبود. همین موجب شد کار بین دو بخش شمالی و جنوبی از لفاظی‌های سیاسی فراتر برود و به درگیری‌های نظامی مرزی کشیده شود. از اینجا به بعد بود که پای ایالات متحده به عنوان حامی و پشتیبان ویتنام جنوبی به ماجرا باز شد زیرا فرانسوی‌ها دیگر توان سیاسی، اقتصادی و نظامی سابق برای مدیریت کردن اوضاع در جنوب شرقی آسیا را نداشتند. واشینگتن در ابتدا تمایل چندانی به دنبال کردن داستان‌های ویتنام جنوبی و ویتنام شمالی نداشت، اما حمایت اتحاد جماهیر شوروی از ویتنام شمالی، همچنین فراهم شدن فرصتی بزرگ برای نزدیک شدن به مرزهای رقیب دیرینه (حداقل به تلافی نزدیکی کوبا به مرزهای ایالات متحده)، شرایطی را رقم زد که در نهایت به قرار گرفتن ویتنام جنوبی در ردیف کشورهای تحت‌الحمایه آمریکا انجامید.
پایان جنگ و دستاورد زیرصفر برای آمریکا
سال ١٩٦٤ میلادی 16 هزار نظامی آمریکایی به اسم مستشار در ویتنام جنوبی مشغول خدمت بودند و همین آسیای جنوب شرقی را به یک بشکه باروت تبدیل کرده بود. جرقه‌ای که به این بشکه باروت زده شد وقوع یک درگیری نظامی کوچک بین قایق‌های ویتنام شمالی و ناوگان ایالات متحده در دریای چین بود که به افزایش تعداد سربازان آمریکایی در ویتنام از ١٦هزار به ٦٠٠هزار نفر انجامید. حاصل این لشکرکشی شعله‌ور شدن جنگی تمام‌عیار بین ویتنام شمالی و جنوبی با مشارکت آمریکا بود که ١٠سال طول کشید. فرو ریختن میلیون‌ها تن مواد منفجره بر سر ساکنان ویتنام شمالی و کشتن صدها هزار نفر، موجب نشد کسی پس از یک دهه کشتار آمریکا را پیروز جنگ ویتنام قلمداد کند. در نهایت 49 سال پیش در چنین روزی، برابر 30 آوریل ١٩٧٥ میلادی، شهر سایگون پایتخت ویتنام جنوبی، توسط ارتش ویتنام شمالی آزاد شد و با فرار مفتضحانه آخرین گروه نظامیان آمریکایی، این جنگ طولانی به پایان رسید.