اسرار قله آدم: از جای پای حضرت آدم تا معبد پادریگالا

به گزارش صد آنلاین ، قله آدم کجاست؟
قله سر به فلک کشیده قله آدم (سری پادا) که از لبه جنوب غربی تپه بلند می شود، به طور همزمان یکی از چشمگیرترین نقاط دیدنی طبیعی سریلانکا و یکی از مشهورترین مکان های زیارتی آن است ، یک ماترهورن مینیاتوری که سر و شانه ها بالاتر از آن قرار دارد.



تپه‌های اطراف، تصور فوق‌العاده‌ای از ارتفاع محض ایجاد می‌کنند (اگرچه با ارتفاع 2243 متری، در واقع تنها پنجمین قله مرتفع سریلانکا است). این کوه انبوهی از افسانه ها را در اطراف فرورفتگی عجیب در قله خود، سری پادا یا ردپای مقدس، جمع کرده است. داستان اصلی بودایی ادعا می کند که این رد پای خود بودا است که به درخواست خدای محلی سامان ساخته شده است.



مذاهب مختلف متعاقباً این را تغییر دادند تا با الهیات متضاد خود مطابقت داشته باشد. حدوداً در قرن هشتم، مسلمانان شروع به ادعا کردند که رد پای آدم، رد پای حضرت آدم است، که گفته می شود اولین بار پس از بیرون راندن از بهشت، در اینجا پا بر روی زمین گذاشت و تا زمانی که او بر فراز کوه ایستاده بود، بر روی یک پا ایستاد.تا گناهانش بخشیده شدند ، سنت هندو در عین حال ادعا می کرد که رد پا توسط شیوا ایجاد شده است.



قرن‌ها بعد، پرتغالی‌های استعمارگر تلاش کردند تا رد پای ایمان مسیحی را نجات دهند و ادعا کردند که این ردپای به سنت توماس، بنیان‌گذار دین در هند تعلق دارد، اگرچه به نظر می‌رسد هیچ‌کس این ادعای تصادفی را خیلی جدی نگرفته است.



علیرغم همه این ادعاهای رقیب، قله آدم اساساً یک مکان عبادت بودایی باقی مانده است (برخلاف، مثلاً، شهر زیارتی واقعاً چند دینی کاتاراگاما). این کوه برای بیش از هزار سال محل زیارت بوده است، حداقل از دوره پولوناروان، زمانی که پاراکراماباهو و ویجایاباهو در اینجا پناهگاه هایی برای بازدید زائران ساختند. در قرن دوازدهم، نیسانکا مالا اولین پادشاهی بود که از کوه بالا رفت، در حالی که مسافران خارجی بعدی از جمله فا هسین، ابن بتوتا، مارکوپولو و رابرت ناکس همگی این قله و سنت های مرتبط با آن را با درجات مختلفی از عدم دقت خیالی توصیف کردند.

چه زمانی به قله حضرت آدم برویم

صعود قله آدم به طور سنتی در شب انجام می‌شود و به شما امکان می‌دهد به موقع برای سحر به قله برسید، که بهترین شانس را برای دیدن مناظر خارق‌العاده بدون ابر و همچنین امکان تماشای سایه مرموز قله را فراهم می‌کند.

بیشتر بازدیدکنندگان در طول فصل زیارت از کوه بالا می روند، که در روز پویا Duruthu در دسامبر یا ژانویه شروع می شود و تا Vesak poya در ماه مه ادامه می یابد. در طول فصل، آب و هوای کوه در بهترین حالت خود قرار دارد، و احتمال سپیده دم صاف در بالاترین قله وجود دارد. پله‌های دامنه کوه نیز نورانی است و غرفه‌های کوچک و چای‌خانه‌ها در طول شب باز می‌شوند تا به انبوه زائران خسته‌ای که خود را به سمت بالا می‌کشند، پاسخگو باشند.

بالا رفتن از کوه خارج از فصل، اگر کمتر جالب باشد، کاملاً امکان پذیر است، اگرچه هیچ یک از چایخانه ها باز نیستند و چراغ ها خاموش هستند، بنابراین باید یک مشعل مناسب به همراه داشته باشید. اگر چه اکثر مردم در شب صعود می کنند، شما می توانید روزها نیز از کوه بالا بروید، اما قله اغلب توسط ابر پوشیده می شود و، حتی اگر هوا صاف باشد، سایه معروف را نمی بینید، یا (با فرض اینکه در حال بازدید از آن هستید) فصل زیارت) بتوانید از منظره نورافشانی های شبانه و چایخانه های شبانه در راه بالا رفتن لذت ببرید.

در نهایت اگر به دالاهو رسیدید و باران می بارید ناامید نشوید. سیل روزانه که معمولاً خارج از فصل به دهکده می‌رسد، اغلب در حدود نیمه‌شب متوقف می‌شود و به شما امکان می‌دهد در طول شب در قله بدوید، اگرچه مسیر خیس خواهد بود و زالوها با قدرت بیرون می‌روند.