جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
کیانوش رحمتی یکی از دستیاران بادانش جواد نکونام در استقلال است که دیروز به خبرنگاران گفت از باشگاه توقع کمک دارد و نکونام هر حرفی می‌زند به خاطر منافع تیم است. همه اعضای تیم استقلال هم متفق القول می‌گویند مناقشه نکونام با خطیر و تیمی که او را همراهی می‌کند به دلیل منافع شخصی نیست.
واقعیت مطلب این است که نکونام همه حرف‌هایش را شفاف و بی کم و کاست می‌زند و صراحتا مقابل خطیر موضع می‌گیرد. گلایه‌های او بسیار گسترده است و در یکی، دو جمله خلاصه نمی‌شود اما سرمربی استقلال چیزی را پنهان نگه نداشته و حرف‌هایش را زده است.
در این میان اما مدیرعامل استقلال چه می‌کند؟ او با استفاده از تاکتیک سکوت و مدارا، اجازه می‌دهد نکونام در انظار عمومی داد سخن سر دهد. سپس معاون ارتباطات باشگاه در صداوسیما روی خط می‌آید و پاسخ سرمربی تیم را می‌دهد؛ در حالی که طرف حساب نکونام یک نفر دیگر است و این تاکتیک تا امروز در استقلال جواب نداده و در آینده هم اوضاع را بهتر نمی‌کند؛ یعنی اگر قرار بود توضیحات معاون رسانه‌ای خطیر در این زمینه مثمرثمر واقع شود، حتما این همه شکوه و گلایه در استقلال وجود نداشت.
نتایجی که استقلال می‌گیرد، احتمالا باعث می‌شود که خطیر دست‌به‌عصاتر حرکت کند؛ چون فضا به سود نکونام و یارانش است. خطیر یا باید به همین رویه ادامه بدهد و در لاک دفاعی فرو برود، یا به میدان بیاید و از عملکردش دفاع کند. هر چقدر خطیر از دست رسانه‌های گروهی فرار کند، نکونام با هر نتیجه مقبولی که می‌گیرد تیرهایش را روانه خطیر و رفقا می‌کند.
مشخص نیست این غائله آیا ختم به خیر می‌شود یا نه اما هر چقدر زمان می‌گذرد، صلاحیت خطیر به عنوان مدیرعاملی که باید با سرمربی‌اش تعامل داشته باشد از بین می‌رود و این مسئله دیگر اسمش مدیریت نیست. خطیر چاره‌ای ندارد، مگر این‌که وارد میدان شود و او هم همه حرف‌هایش را بزند. مدیرعامل استقلال باید برای سرمربی تیم و انتقادهای شفافش جواب داشته باشد.
از اینجا به بعد دیگر هنر مدیریتی خطیر در سکوت و بی‌جوابی نیست. در باشگاهی مثل استقلال روابط سرمربی و مدیر باید در بالاترین سطح ممکن باشد؛ وقتی در استقلال وضعیت این‌قدر مفتضحانه است، دیگر سکوت مدیرعامل هیچ معنایی ندارد.
21458/غ