جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
بازدید:۵۶۳
صد آنلاین | یافته‌های پژوهشی نشان می‌دهد بسیاری از افرادی که مبتلا به کووید طولانی‌مدت هستند، نسبت به افراد مبتلا به برخی سرطان‌های پیشرفته، کیفیت سلامت زندگی کمتری دارند. بر اساس مطالعه‌ای که پژوهشگران کالج دانشگاهی لندن و دانشگاه اکستر انجام دادند، خستگی علامتی است که بیشترین تاثیر را بر زندگی روزانه بیماران کووید طولانی‌مدت دارد.به گزارش صد آنلاین ، آن‌ها دریافتند که بسیاری از نمونه‌های مورد مطالعه به‌شدت بیمار بودند و میزان خستگی آن‌ها بیشتر یا مشابه با افرادی بود که مبتلا به کم‌خونی مرتبط با سرطان یا بیماری شدید کلیوی هستند. نمره کیفیت سلامت زندگی آن‌ها هم پایین‌تر از افراد مبتلا به سرطان‌های متاستاتیک پیشرفته، مانند سرطان ریه مرحله ۴ بود. به‌طور کلی، اثر کووید طولانی‌مدت بر فعالیت‌های روزانه بیماران بدتر از اثر سکته مغزی و قابل مقایسه با اثر بیماری پارکینسون بود.
پروفسور ویلیام هنلی، یکی از نویسندگان نتایج این مطالعه از دانشکده پزشکی دانشگاه اکستر، گفت: «پژوهش‌های ما به‌طرز تکان دهنده‌ای نشان داده است که کووید طولانی‌مدت می‌تواند افراد را با خستگی و کیفیت زندگی، بدتر از برخی سرطان‌ها مواجه کند، اما آن‌ها از حمایت و درک یکسان برخوردار نیستند. ما باید هرچه زودتر پژوهش‌های بیشتری انجام دهیم تا بتوانیم خدمات مبتنی بر شواهد را توسعه دهیم و از افرادی حمایت کنیم که سعی در مدیریت این شرایط جدید ناتوان‌کننده دارند.»
یافته‌های پژوهش‌های قبلی نشان می‌دهد که حدود ۱۷ درصد از افرادی که به کووید مبتلا شده‌اند، دچار کووید طولانی‌مدت می‌شوند. طبق گزارش دفتر آمار ملی، تا ژوییه ۲۰۲۲، حدود ۱.۴ میلیون نفر در بریتانیا همان علایم کووید طولانی مدت را داشتند.در پژوهش‌های کالج دانشگاهی لندن و اکستر، بیش از ۳ هزار و ۷۵۰ بیمار که دست‌کم ۱۲ هفته پس از تجربه علایم به کلینیک بیماری کووید طولانی‌مدت ارجاع شده بودند، بررسی شدند.
از بیماران خواسته شد تا پرسش‌نامه‌هایی را درباره مدت زمانی که کووید بر آن‌ها اثر گذاشته است؛از جمله اثر آن بر فعالیت‌های روزانه، میزان خستگی، افسردگی، اضطراب، تنگی نفس، مه مغزی و کیفیت زندگی‌شان، تکمیل کنند. بیش از ۹۰ درصد از بیماران مبتلا به کووید طولانی‌مدت که از این برنامه استفاده می‌کردند در سن کار (۱۸ تا ۶۵سال ) بودند و ۵۱ درصد گفتند که دست‌کم یک روز در ماه قبل قادر به انجام کار نبوده‌اند. 20 درصد هم گفتند که اصلا نتوانسته‌اند، کار کنند. حدود سه‌چهارم ( 71 درصد) از بیماران زن بودند.