پنجشنبه ۲۷ دی ۱۴۰۳
بازدید:۱۹۱
در عقد ازدواج، مانند سایر عقود، امکان قرار دادن شرط از سوی هر یک از طرفین وجود دارد و تفاوتی ندارد که کدام طرف ایجاب و کدام طرف قبول را اعلام کند.به گزارش صدآنلاین، برخی معتقدند که چون در عقد ازدواج ایجاب از سوی زن و قبول از سوی مرد است، تنها زن می‌تواند شروطی را در عقد خود قرار دهد و مرد فقط می‌تواند آنها را بپذیرد یا رد کند. این استدلال نادرست است، چرا که در عقد ازدواج هر دو طرف می‌توانند شروطی را مطرح کنند و طرف مقابل می‌تواند آن را بپذیرد یا رد کند.
در صورت تخلف از شرط، در سایر عقود ممکن است عقد فسخ شود، اما در ازدواج چنین امکانی وجود ندارد، مگر این‌که شرط به ویژگی‌های طرف مقابل مربوط باشد، مثلاً مرد شرط کند که زن باکره باشد یا زن شرط کند که مرد دین‌دار باشد. در این صورت امکان فسخ عقد به‌وجود می‌آید. این موضوع به اصطلاح «خیار شرط» گفته می‌شود.
علی‌رغم این‌که در بسیاری از ازدواج‌ها درخواست از سوی مرد انجام می‌شود، این به معنای نداشتن حق برای مرد در تعیین شرط نیست. مرد می‌تواند به دلایلی مانند عدم شناخت کامل از طرف مقابل و یا آینده‌نگری برای ساختن یک خانواده مستحکم، شروطی را مطرح کند. در چنین شرایطی، پس از آن‌که زن شروط را می‌پذیرد و شرایط خود را مطرح می‌کند، صیغه ایجاب از سوی زن خوانده می‌شود.
در نتیجه، آغاز عقد شرعی ازدواج توسط زن هیچ ارتباطی با موضوع شرط‌های ازدواج ندارد. احتمالا هدف از خواندن صیغه ایجاب توسط زن، احترام به او و تأکید بر عدم اجبار وی در ازدواج است.