به گزارش صد آنلاین،محققان به تازگی به نتایج شگفتانگیزی درباره داروی دیابت مهارکننده سدیم-گلوکز کوترانسپورتر-۲ (SGLT۲) دست یافتهاند. این دارو که پیش از این برای کاهش قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ تجویز میشد، اکنون به عنوان یکی از عوامل موثر در کاهش خطر ابتلا به بیماریهای مغزی نظیر آلزایمر و پارکینسون نیز شناخته شده است.
نتایج این تحقیقات نشان میدهد که این داروها میتوانند تا ۳۰ درصد از ابتلا به زوال عقل ناشی از بیماریهای عروقی مغز جلوگیری کنند. آیا مصرف این داروها میتواند راهکاری برای حفظ سلامت مغز در بیماران دیابتی باشد؟ با ما همراه باشید.
به نقل از مدیسن نت، به گفته محققان، مهارکنندههای سدیم-گلوکز کوترانسپورتر -۲ (SGLT۲) که به نام گلیفلوزین نیز شناخته میشود، قند خون را با تحریک کلیهها برای فیلتر کردن قند از جریان خون و دفع آن در ادرار کاهش میدهد.
اما محققان دریافتند این داروها ممکن است از سلامت مغز نیز محافظت کنند.
محققان گزارش دادند که مهارکنندههای SGLT۲ با کاهش ۲۰ درصدی خطر بیماری آلزایمر یا پارکینسون و ۳۰ درصد کاهش خطر زوال عقل ناشی از بیماری عروق خونی در مغز مرتبط هستند.
محقق ارشد دکتر «مینیونگ لی» از کالج پزشکی دانشگاه یونسی در سئول کره جنوبی، گفت: «نتایج به طور کلی حتی پس از تنظیم عواملی مانند فشار خون، گلوکز، کلسترول و عملکرد کلیه ثابت هستند.»
برای این مطالعه، محققان دادههای نزدیک به ۳۵۹,۰۰۰ فرد مبتلا به دیابت نوع ۲ را که بین سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۹ در کره جنوبی شروع به مصرف داروهای دیابت کرده بودند، تجزیه و تحلیل کردند. افرادی که مهارکنندههای SGLT۲ دریافت میکردند با افرادی که سایر داروهای دیابت خوراکی مصرف میکردند مقایسه شدند.
نتایج نشان میدهد که بیماری آلزایمر در بین افرادی که از مهارکنندههای SGLT۲ استفاده میکردند، کمتر از ۴۰ مورد در هر ۱۰,۰۰۰ نفر در سال بود، در مقایسه با حدود ۶۴ مورد برای افرادی که از سایر داروهای دیابت استفاده میکردند.
نرخ زوال عقل عروقی در میان افرادی که از مهارکنندههای SGLT۲ استفاده میکردند، تقریباً ۱۱ مورد در هر ۱۰,۰۰۰ نفر در سال بود، در مقایسه با نزدیک به ۱۹ مورد برای افرادی که از داروهای دیگر استفاده میکردند.
و میزان پارکینسون کمی بیشتر از ۹ مورد در هر ۱۰,۰۰۰ نفر بود در مقایسه با نزدیک به ۱۴ مورد برای کسانی که داروهای دیگر مصرف میکردند.
لی اشاره کرد که افراد شرکت کننده در این مطالعه کمتر از پنج سال تحت نظر بودند. تحقیقات بیشتری برای بررسی اینکه آیا مهارکنندههای SGLT۲ میتوانند در درازمدت از مغز محافظت کنند، مورد نیاز است.