آیا باید برای ظهور زمینه سازی نمود؟ از کجای قرآن و روایات استنباط می‌شود؟ آیا اگر کسی این وظیفه را ترک نماید مرتکب حرام شده است؟

مقصود از «حرام» چیست؟ کسی که امامش را نشناسد، نسبت به او معرفت و مودّت نداشته باشد، و از او اطاعت و تبعیت ننماید و در راستای تحقق اهدافش نکوشد، کلاً از اسلام خارج می‌شود و به مرگ جاهلیت می‌میرد.

به گزارش صد آنلاین ، ابتدا دقت نماییم که «ظهور»، صرفاً آشکار شدن یک شخصی پنهان نمی‌باشد؛ حضرت ظهور نمی‌نمایند که به مردم بگویند: «تا کنون مرا نمی‌دیدید، اکنون ببینید»، چنان که همگان اهل عصمت علیهم السلام را که غایب نبودند، نمی‌دیدند و تمامی آنان که دیدند نیز هدایت نشدند! بلکه «ظهور» همان «آغاز قیام جهانی» برای استفرار حکومت عدلی الهی، در سرتاسر جهان می‌باشند.

بنابراین، بسیار مهم است که شناخت هر کسی از توحید، معاد، اسلام و قرآن کریم چگونه است و آمال و اهدافش چیست و برترین هدفش در دنیا کدام است؟

بی‌تردید، هر کسی که هدف معینی دارد و می‌خواهد به آن برسد، برای تحقق آن تلاش می‌کند، چه برایش آیه‌ای از قرآن کریم بیاورند و یا نیاورند؛ این همان حکم عقل است.

کسی که می‌خواهد بدن قوی و سالمی داشته باشد، در خورد و خوراکش دقت می‌نماید و به نرمش و ورزش می‌پردازد - کسی که می‌خواهد به مدارج علمی برسد، در رشتۀ مورد نظر خود تحصیل و کسب علم می‌نماید - کسی که می‌خواهد معاش خود را تأمین نماید، کار و تلاش می‌کند و ...؛ پس آن که می‌خواهد ظهور برسد، قیام جهانی آغاز شود، نظامات استکباری سلطه ساقط شوند و حکومت عدل الهی در جهان استقرار یابد و خود نیز در این رویکرد نقشی داشته باشد، جهت تحقق آن تلاش می‌کند، در راستای مساعد نمودن زمینه و مهیا نمودن شرایط، می‌کوشد، این همان حکم عقل است.

خداوند متعال در قرآن کریم فرمود: «وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى - و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست» (النّجم، 39) و فرمود: «إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ - خداوند سرنوشت هيچ قوم (و ملتی) را تغيير نمی‏دهد مگر آنكه آنها خود را تغيير دهند» (الرعد، 11)

هم چنین، برای تحقق این رویکرد بزرگ فرمود:

«وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِنْ دُونِهِمْ لَا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَيْءٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تُظْلَمُونَ» (الأنفال، 60)

• در برابر آنها (دشمنان) آنچه توانائی داريد از نيرو آماده سازيد (و همچنين) اسبهای ورزيده (وسایل لازم برای ميدان نبرد) تا به وسيله آن دشمن خدا و دشمن خويش را بترسانيد و (همچنين) گروه ديگری غير از اينها را كه شما نمی‏شناسيد و خدا می‏شناسد و هر چه در راه خدا (و تقويت بنيه دفاعی اسلام) انفاق كنيد. به شما باز گردانده می‏شود و به شما ستم نخواهد شد.

«انْفِرُوا خِفَافًا وَثِقَالًا وَجَاهِدُوا بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ» (التوبة، 41)

- (همگی به سوی ميادین جهاد) حركت كنيد، چه سبكبار باشيد چه سنگين بار، و با اموال و جانهای خود در راه خدا جهاد نمائيد، اين بنفع شماست اگر بدانيد.

«وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ» (الحج، 78)

- و در راه خدا جهاد كنيد و حق جهادش را ادا نمائيد او شما را برگزيد و در دين كار سنگين و شاقی بر شما نگذارد؛ اين همان آئين پدر شما ابراهيم است او شما را در كتب پيشين و در اين كتاب آسمانی مسلمان ناميد تا پيامبر شاهد و گواه بر شما باشد و شما گواهان بر مردم بنابراين نماز را بر پا داريد و زكات را بدهيد و به خدا تمسك جوئيد كه او مولا و سرپرست شماست چه مولای خوب و چه يار و ياور شايسته‏‌ای.

نه تنها آیات جهادی و دستور به برقراری عدل و قسط و مقابله با دشمنان خدا و مبارزه با جهل، استکبار و ظلم، همه در راستای فراهم شدن زمینه و شرایط برای حکومت جهانی عدل الهی به رهبری امام معصوم علیه السلام می‌باشد، بلکه تمامی دستورالعمل‌های فردی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، نظامی و ...، برای تحقق همین هدف می‌باشد.

چرا «انتظار» بالاترین عبادت است و منتظران، برترین مردمان می‌باشند، چون فقط چشم براهند، یا چون برای رسیدن به هدف، تلاش و جهاد می‌کنند؟!

امام سجاد علیه السلام فرمودند:

«إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ کلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَی ذِکرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِی ذَلِک الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِینَ بَینَ یدَی رَسُولِ اللَّهِ ص بِالسَّیفِ أُولَئِک الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً وَ قَالَ ع انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنْ أَعْظَمِ الْفَرَج.» (بحارالأنوار، ج 52، ص122)

• مردم زمان غیبت که معتقد به امامت وی می‌باشند و منتظر ظهور او هستند، از مردم تمام زمان‌ها بهترند، زیرا خداوند عقل و فهمی به آنها داده که غیبت در نزد آنها حکم مشاهده را دارد! خداوند آنها را در آن زمان مثل کسانی می‌داند که با شمشیر در پیش روی پیغمبر -علیه دشمنان دین- پیکار کرده‌اند؛ آنها مخلصان حقیقی و شیعیان راستگوی ما هستند که مردم را به طور آشکار و نهان بدین خدا می‌خوانند. و فرمودند: انتظار فرج بزرگ ترین فرج است.

●- بنابراین، تکلیف کسانی که ایمان نیاوردند - هیچ تلاشی جهت ارتقای سطح دانش و بینش خود ندارد - فکر و ذهن‌شان فقط دنیای مادی خود می‌باشد - نسبت به خود، محیط و اوضاع فعلی مسلمانان و جهان بشریت، بی‌خبر و بی‌تفاوت و بی‌غیرند - بصیرت ندارند و در واقع در گذران زندگی، به بازی مشغولند - منتظر ظهور نیستند و برای تعجیل در آن هیچ تلاشی ندارند، روشن است.

بنابراین، هر مسلمانی و به ویژه هر شیعه‌ و منتظری، باید امامش را بشناسد و در هر شرایط، میدان و کاری که قرار دارد، به حدّ توانش، در زمینه‌سازی جهت تعجیل در ظهور و قیام ایشان، تلاش و مجاهدت نماید. [جهاد یعنی تلاش دشمن ستیز].

2111/ش