تفاوت پیامبر با امام در چیست؟

به گزارش صدآنلاین؛ «شأن نبى» آن است که راه را بر مردم آشکار کند؛ امّا بر امام است که مردم را به پیمودن راه وادارد. براین اساس مقام امامت از نبوت بالاتر است و به همین دلیل، ابراهیم خلیل، مدت ها پس از آن که به پیامبرى رسید و پس از پیروزى در امتحان هاى متعدد، به مقام امامت نایل آمد.بقره(۲)، آیه ۱۲۴٫

بنابر روایت مجمع جهانی شیعه شناسی، باید توجه داشت که برتر بودن مقام امامت از مقام نبوت، به معناى آن نیست که شخص «امام»، از شخص «نبى» برتر و بالاتر است؛ زیرا بسیارى از پیامبران – از جمله پیامبر اسلام – علاوه بر مقام «نبوت»، داراى مقام «امامت» نیز بوده اند.

«امام» کسى است که از وجودى برتر، در عصر خود برخوردار بوده، در نقطه اوج و قله هرم هستى قرار دارد. به همین جهت باطن امام، همانند باطن پیامبر، با نور ولایت حق روشن بوده، با عالم حقایق و معانى غیبى ارتباط دارد. امام، همانند پیامبر، واسطه فیض میان خلق و حق، عامل ارتباط خلق با حق و حافظ حریم وحى و شریعت است. امّا پیامبر نیست؛ یعنى، مقام و شأن و مسؤولیت نبوّت و رسالت را به او نداده اند و به آن صورت که بر پیامبران وحى مى شده است؛ به آنان آموزه هاى غیب ابلاغ نشده است. بر اساس روایات، امامان دست آموز «الهام غیبى»اند. آنان صداى غیب را مى شنوند، اما فرشته را نمى بینند؛ به خلاف پیامبر که سخن فرشته را مى شنود و گاه خود ملک را مى بیند، نه این که تنها صدا را بشنود.

اصول کافى، روایات شماره ۷۰۵، ۷۰۶، ۴۳۵٫