اگر ابراهیم(ع) بت‌های سنگی را شکست، چرا کعبه را با سنگ ساخت؟

به گزارش صدآنلاین،  یکی از شبهات قدیمی درباره کعبه آن است که برخی می‌پرسند: «اگر حضرت ابراهیم بت‌های سنگی را شکست، چرا خانه خدا را با سنگ ساخت؟» این پرسش، به گفته علما، مغالطه‌ای در ظاهر است و پاسخ آن در فهم تفاوت بنیادین میان "پرستش" و "جهت پرستش" نهفته است.

تفاوت در معنا و نیت

در بت‌پرستی، سنگ یا مجسمه به‌عنوان معبود و شفیع مورد پرستش قرار می‌گیرد، در حالی‌که کعبه فقط قبله و جهت عبادت است. قرآن کریم می‌فرماید: «فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ» (بقره، ۱۴۴)؛ یعنی کعبه نه هدف عبادت، بلکه جهت یاد خداست.

کعبه؛ نماد توحید و وحدت

کعبه، به‌فرمان الهی، نشانه‌ای از وحدت و سامان در پرستش خدای یکتا است: «إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّهَ… هُدًی لِّلْعَالَمِینَ» (آل عمران، ۹۶). مسلمانان در سراسر جهان با روی آوردن به یک جهت، وحدت خود را در بندگی خدا نشان می‌دهند.

ردّ ادعای «واسطه بودن»

بت‌پرستان گمان می‌کردند بت‌ها واسطه میان آنان و خدا هستند، اما قرآن این واسطه‌سازی را شرک می‌داند. در مقابل، کعبه و اعمالی مانند حج، همگی با فرمان الهی و در مسیر توحید انجام می‌شوند.

به بیان دیگر، ابراهیم(ع) بت‌ها را شکست چون «مانع خدا» بودند، و کعبه را بنا کرد چون «راه خدا» است؛ خانه‌ای برای بندگی، نه پرستش سنگ.