هر گناهی کبیره است/ تحلیل متفاوت مفسر قرآن از تقسیم‌بندی گناهان

به گزارش صدآنلاین، محمدعلی انصاری، صاحب تفسیر مشکاة و مفسر قرآن کریم، در نشست مجازی در خصوص «گناهان کبیره و صغیره» برگزار شد، اظهار کرد: تقسیم گناهان به کبیره و صغیره مبنایی قرآنی دارد و خداوند در آیه ۳۱ سوره «نساء» در مورد آن فرموده است: «إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبَائِرَ مَا تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَنُدْخِلْكُمْ مُدْخَلًا كَرِيمًا؛ اگر از گناهان بزرگی که از آنها نهی می‌شوید دوری کنید گناهان کوچکتان را از شما محو می‌کنیم، و شما را به جایگاهی ارزشمند و نیکو وارد می‌کنیم.»

بنا بر روایت ایکنا،وی ادامه داد: از منظر تجاوز به حریم قانون‌گذار و سرکشی از اوامر و نواهی او، تقسیم گناه به صغیره و کبیره معنا و جایگاهی ندارد و هر گناهی به نسبت آنکه قوانین و قواعد الهی زیر پا نهاده می‌شود، کبیره است. بنابراین، تقسیم گناه به صغیره و کبیره، از نگاهی دیگر مطرح می‌شود.

انصاری در خصوص تقسیم گناهان به صغیره و کبیره تصریح کرد: اولین مورد این است که ماهیت و اثر گناه، دور کردن انسان از حضرت پروردگار است؛ بر خلاف طاعت که قرب و نزدیکی می‌آورد. برخی گناهان به قدر یک قدم انسان را دور می‌کند و برخی دیگر به قدر فرسخ‌ها؛ بعضی گناهان به قدر یک روز فاصله می‌افکند و بعضی دیگر به اندازه یک عمر دوری پدید می‌آورند؛ پس گناهان از منظر اثری که در دوری افکندن دارند، به صغیره و کبیره تقسیم می‌شوند.

این مفسر قرآن کریم بیان کرد: دومین مورد این است که به فرموده وجود مبارک امام باقر(ع) گناه تباه‌کننده‌ترین چیز برای جان است: «مَا مِنْ شَيْ‏ءٍ أَفْسَدَ لِلْقَلْبِ مِنْ خَطِيئَةٍ إِنَّ الْقَلْبَ لَيُوَاقِعُ الْخَطِيئَةَ فَمَا تَزَالُ بِهِ حَتَّى تَغْلِبَ عَلَيْهِ فَيُصَيِّرَ أَعْلَاهُ أَسْفَلَه‏؛ هيچ چيز برای قلب فاسدكننده‌تر از گناه نيست، به‌راستی كه قلب هم‌آغوش گناه می‌شود و پيوسته انجامش می‌دهد تا آنجا كه گناه بر قلب چيره می‌گردد و آن را واژگونه می‌سازد.»

وی گفت: گاهی اثر تخریبی گناه اندک و گاه بسیار است؛ گاه کسی با تندزبانی دلی را می‌آزارد، گاه در ظلمی سنگین‌تر، حقی را غصب می‌کند و گاه فراتر از این، مرتکب قتل می‌شود. پس تعریف صغیره و کبیره بودن گناهان به لحاظ آثار آن طیفی از گناهان است که از ضعیف به قوی می‌رود. هر کدام از نام‌هایی که برای اشاره به گناهان از آنها استفاده می‌شود؛ به بعدی از ابعاد گناه اشاره دارد. خطا به دلیل نابه‌جا بودن گناه و اثم به معنای سقوط است و چون گناه عامل سقوط است به آن اثم می‌گویند. ذَنب به معنای دنباله است و چون گناه پیامدهای ناروا فراتر از زمان تحقق جرم دارد، به آن ذنب می‌گویند. سیئه نیز از ماده سوء می‌آید چون گناه موجب آزار خدا و خلق است. همه موارد بالا می‌تواند کبیره یا صغیره باشد.