به گزارش صد آنلاین، این موضوع اهمیت حمایتهای روانی و حقوقی از قربانیان را برجسته میکند تا از تبدیلشدن آنها به آزارگران آینده جلوگیری شود.
شکست نظام قضایی در بازپروری: آزادی متهم در سال ۱۴۰۰ بدون برنامه ریزی برای نظارت یا مشاوره اجباری، فرصت بازگشت به جرم را فراهم کرد.
ضرورت حساسیت جامعه و نهادها: گزارش به موقع پرستاران و پیگیری پلیس نشان دهنده اهمیت هوشیاری جمعی در شناسایی و متوقفکردن چنین جرایمی است.
نیاز به اصلاح قوانین: مجازاتهای فعلی ممکن است بازدارنده نباشند. تجدیدنظر در قوانین برای الزام درمانهای روانپزشکی اجباری و نظارت بلندمدت بر آزارگران سابق ضروری است.
این تراژدی انسانیتستیزانه یادآور مسئولیت سنگین خانوادهها، نظام قضایی و جامعه در حفاظت از کودکان و قطع زنجیره خشونت است. هرگونه سکوت یا بیتفاوتی در برابر کودکآزاری، بهطور غیرمستقیم به تداوم این چرخه سیاه کمک