سهشنبه ۱۰ مهر ۱۴۰۳
بازدید:۲۰۲
تغذیه مناسب و مصرف ویتامین‌ها و مواد معدنی می‌تواند خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش دهد.به گزارش صد آنلاین،آلزایمر، یکی از چالش‌برانگیزترین اختلالات نورودژنراتیو، به شدت بر کیفیت زندگی افراد مسن تأثیر می‌گذارد. با افزایش شیوع این بیماری، تحقیقات نشان می‌دهد که تغذیه می‌تواند نقش مهمی در مدیریت و پیشگیری از آلزایمر ایفا کند. اما چگونه ویتامین‌ها و مواد معدنی می‌توانند به حفاظت از مغز کمک کنند؟ بیایید به این موضوع عمیق‌تر نگاه کنیم.
آلزایمر، یک اختلال «نورودژنراتیو» پیشرونده است که عمدتا افراد مسن را تحت تأثیر قرار می‌دهد و منجر به از دست‌دادن حافظه، کاهش شناختی و اختلالات رفتاری می‌شود.
بنابر گزارش ایسنا، با افزایش شیوع آلزایمر در سراسر جهان، محققان در حال بررسی عوامل مختلفی هستند که ممکن است بر شروع و پیشرفت آن تأثیرگذار باشد. در میان این عوامل، تغذیه به ویژه مصرف ویتامین‌ها و مواد معدنی خاص، مورد توجه قرار گرفته است؛ چرا که می‌تواند نقش مهمی در سلامت مغز و تأثیرگذاری بر توسعه و مدیریت آلزایمر داشته باشد.
اهمیت تغذیه در سلامت مغز
مغز یکی از فعال‌ترین اعضای بدن از نظر متابولیکی است و نیازمند تأمین مداوم موادمغذی برای حفظ عملکردهای خود از جمله انتقال دهنده‌های عصبی، ترمیم سلولی و دفاع در برابر استرس اکسیداتیو است. رژیم‌های غذایی غنی از میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل و چربی‌های سالم، مانند رژیم‌های مدیترانه‌ای و DASH، با عملکرد بهتر شناختی و کاهش نرخ زوال شناختی مرتبط بوده‌اند.
این رژیم‌ها، طیف وسیعی از مواد مغذی ضروری از جمله ویتامین‌ها و مواد معدنی را فراهم می‌کنند که برای حفظ سلامت مغز حیاتی هستند. سوءتغذیه یا شرایطی که متابولیسم مواد مغذی را مختل می‌کند، مانند چاقی و دیابت نوع ۲، به عنوان عوامل خطر قابل توجهی برای آلزایمر شناخته شده‌اند.
این شرایط می‌تواند منجر به کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی کلیدی شود که ممکن است فرآیندهای پاتولوژیکی را که به آلزایمر کمک می‌کنند، مانند استرس اکسیداتیو، التهاب و تجمع پروتئین‌های سمی مانند آمیلوید بتا (Aβ) و تاو هایپر فسفریله، را تشدید کنند.
نقش ویتامین‌ها در بیماری آلزایمر
ویتامین A یک ویتامین محلول در چربی است که برای عملکردهای مختلف بدن، از جمله بینایی، پاسخ ایمنی و ارتباط سلولی ضروری است. در زمینه سلامت مغز، ویتامین A نقش مهمی در تنظیم تولید Aβ دارد، «پپتیدی» که در مغز افراد مبتلا به آلزایمر تجمع می‌یابد و پلاک‌ها را تشکیل می‌دهد.
تحقیقات نشان داده‌اند که کمبود ویتامین A می‌تواند منجر به افزایش تولید Aβ و فسفریلاسیون پروتئین «تاو» شود که هر دو از ویژگی‌های پاتولوژیک کلیدی آلزایمر هستند. مطالعات حیوانی نشان می‌دهد که مکمل ویتامین A یا مشتقات آن مانند اسید رتینوئیک می‌تواند این اثرات را کاهش داده و احتمالاً پیشرفت آلزایمر را کند کند. علاوه بر این، خواص آنتی‌اکسیدانی ویتامین A به محافظت از نورون‌ها در برابر آسیب اکسیداتیو کمک می‌کند که بیشتر نقش آن در نوروفیزیولوژی را تأیید می‌کند.
ویتامین C، که به عنوان اسید اسکوربیک نیز شناخته می‌شود، یک آنتی‌اکسیدان محلول در آب است که نقش حیاتی در محافظت از سلول‌ها در برابر استرس اکسیداتیو، که یک عامل اصلی در نورودژنراسیون در آلزایمر است، ایفا می‌کند. ویتامین C در چندین عملکرد مغزی، از جمله سنتز انتقال‌دهنده‌های عصبی، تشکیل کلاژن و دفاع ایمنی دخیل است.
مطالعات نشان داده‌اند که سطوح بالاتر ویتامین C در مغز و مایع مغزی نخاعی با کاهش آسیب اکسیداتیو و کاهش خطر زوال شناختی مرتبط است. برخی تحقیقات نیز نشان می‌دهند که ویتامین C ممکن است تولید Aβ و فسفریلاسیون تاو و به دنبال آن احتمالاً توسعه آلزایمر را کاهش دهد. با این حال، در حالی که خواص آنتی‌اکسیدانی ویتامین C به خوبی مستند شده است، شواهد در مورد تأثیر مستقیم آن بر پیشگیری از آلزایمر همچنان متناقض است، با برخی مطالعات ارتباط ضعیفی را نشان می‌دهند.
ویتامین D یک ویتامین محلول در چربی است که برای هموستاز کلسیم، عملکرد ایمنی و نوروفیزیولوژی ضروری است. این ویتامین در پوست در پاسخ به تابش نور خورشید سنتز می‌شود و همچنین می‌توان آن را از منابع غذایی یا مکمل‌ها به دست آورد. سطوح پایین ویتامین D با افزایش خطر اختلالات شناختی و آلزایمر مرتبط بوده است.
این ارتباط به دلیل نقش ویتامین D در تنظیم سطح کلسیم در مغز، کاهش التهاب و بهبود پاکسازی Aβ در نظر گرفته می‌شود. برخی مطالعات نشان داده‌اند که مکمل ویتامین D می‌تواند تجمع Aβ را کاهش داده و عملکرد شناختی را بهبود بخشد، به ویژه در افرادی که سطوح پایه ویتامین D آنها پایین است. با این حال، مطالعات دیگری نتوانسته‌اند ارتباط معناداری پیدا کنند و این نشان می‌دهد که تحقیقات بیشتری برای روشن کردن رابطه بین ویتامین D و آلزایمر مورد نیاز است.
ویتامین E یک گروه از ترکیبات محلول در چربی با خواص آنتی‌اکسیدانی قوی است. این ویتامین نقش حیاتی در محافظت از غشای سلولی در برابر آسیب اکسیداتیو ایفا می‌کند و به طور گسترده‌ای برای پتانسیل خود در تأخیر زوال شناختی در آلزایمر مورد مطالعه قرار گرفته است. سطوح بالاتر ویتامین E در خون با کاهش خطر ابتلا به آلزایمر مرتبط بوده است.
برخی از کارآزمایی‌های بالینی نشان داده‌اند که مکمل ویتامین E می‌تواند پیشرفت زوال شناختی را در افراد مبتلا به آلزایمر خفیف تا متوسط، به ویژه در مراحل اولیه بیماری، کند کند. با این حال، نتایج متناقض بوده‌اند و بایستی توجه داشت که دوزهای بالای ویتامین E با افزایش خطر عوارض جانبی، مانند خونریزی، همراه بوده است که نیاز به توجه دقیق به دوز را نشان می‌دهد.
ویتامین‌های گروه B، از جمله تیامین (B۱)، نیاسین (B۳)، پیریدوکسین (B۶) و کوبالامین (B۱۲)، ویتامین‌های محلول در آب هستند که نقش‌های ضروری در متابولیسم انرژی، ترمیم DNA و سنتز انتقال‌دهنده‌های عصبی ایفا می‌کنند. کمبود ویتامین‌های گروه B با زوال شناختی و افزایش خطر ابتلا به آلزایمر مرتبط بوده است.
به عنوان مثال، سطوح پایین ویتامین B۱۲ و فولیک اسید (B۹) با سطوح بالای هموسیستئین مرتبط است، که یک عامل خطر شناخته‌شده برای آلزایمر است. هموسیستئین بالا می‌تواند منجر به آسیب عروقی و افزایش تولید Aβ شود. برخی مطالعات نشان داده‌اند که مکمل ویتامین‌های گروه B، به ویژه فولیک اسید، B۶ و B۱۲، می‌تواند سطوح هموسیستئین را کاهش داده و عملکرد شناختی را در افراد مسن بهبود بخشد. با این حال، شواهد کاملاً یکسان نیستند و تحقیقات بیشتری برای تعیین استفاده بهینه از ویتامین‌های گروه B در پیشگیری و درمان آلزایمر مورد نیاز است.
نقش مواد معدنی در بیماری آلزایمر
روی یک عنصر کمیاب ضروری است که در فرآیندهای بیولوژیکی متعددی از جمله عملکرد ایمنی، سنتز DNA و انتقال سیگنال‌های عصبی نقش دارد. روی نقش پیچیده‌ای در آلزایمر دارد، زیرا کمبود و یا مقادیر زیاد آن می‌تواند تأثیر منفی بر عملکرد مغز داشته باشد. روی برای عملکرد صحیح چندین آنزیم در دفاع آنتی‌اکسیدانی مغز لازم است. سطوح پایین روی با زوال شناختی و افزایش حساسیت به استرس اکسیداتیو مرتبط است.
از سوی دیگر، روی بیش از حد، می‌تواند تجمع Aβ را افزایش دهد و به تشکیل پلاک‌های آمیلوئیدی در مغز کمک کند، که به طور مستقیم با آلزایمر مرتبط است. در حالی که شواهد در مورد تأثیر روی در آلزایمر پیچیده است، به نظر می‌رسد حفظ تعادل در سطوح روی برای جلوگیری از آسیب مغزی ضروری باشد.
منیزیم یک ماده معدنی ضروری است که نقش حیاتی در انتقال سیگنال‌های عصبی و فعالیت عصبی ایفا می‌کند. کمبود منیزیم با اختلالات شناختی، از جمله آلزایمر، مرتبط است. تحقیقات نشان می‌دهند که منیزیم می‌تواند به کاهش التهاب مغزی و حفظ عملکرد شناختی کمک کند.
همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد منیزیم می‌تواند به بهبود حافظه و عملکرد یادگیری در مدل‌های حیوانی کمک کند. این ممکن است به دلیل تأثیر آن بر تعدیل اتصال نورونی و فعالیت سیناپسی باشد. با این حال، نیاز به انجام مطالعات بیشتری برای تأیید این تأثیرات و مشخص کردن دوز مناسب منیزیم برای جلوگیری از آلزایمر وجود دارد.
سلنیوم یک عنصر کمیاب و آنتی‌اکسیدان است که به طور خاص به حفاظت از مغز در برابر آسیب اکسیداتیو کمک می‌کند. برخی مطالعات نشان می‌دهند که سطوح پایین سلنیوم با افزایش خطر زوال شناختی و آلزایمر مرتبط است. سلنیوم ممکن است به بهبود حافظه و عملکرد شناختی در افراد مسن کمک کند و ممکن است به عنوان یک مکمل برای پیشگیری از آلزایمر مفید باشد. با این حال، مانند دیگر مواد مغذی، سطوح بیش از حد سلنیوم نیز می‌تواند مضر باشد، بنابراین تعادل مهم است.
ویتامین‌ها و مواد معدنی نقش حیاتی در حمایت از سلامت مغز و پیشگیری از آلزایمر ایفا می‌کنند. در حالی که شواهد در حال حاضر امیدوارکننده هستند، تحقیقات بیشتری برای تعیین نقش دقیق این مواد مغذی و تأثیرات آنها بر روندهای پاتولوژیک آلزایمر مورد نیاز است. با این حال، حفظ یک رژیم غذایی متنوع و متعادل غنی از ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری برای سلامتی کلی و به ویژه برای محافظت از مغز به نظر می‌رسد. به یاد داشته باشید که قبل از شروع هرگونه مکمل، همیشه با یک متخصص بهداشت مشورت کنید.
