به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، آیتالله محمدعلی جاودان در جلسه اخیر درس اخلاق خود در حسینیه مرحوم شیخ مرتضی زاهد، با اشاره به آیات ۴ تا ۶ سوره تین («لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ...») گفت:
خداوند انسان را در زیباترین و کاملترین ساختار ممکن آفرید، اما او را به پایینترین مرتبه نیز فرستاد؛ جایی که اگر انسان تلاش نکند، همانجا میماند و سقوط میکند، ولی اگر با ایمان و عمل صالح برخیزد، از «درکات» به «درجات» میرسد.
وی با اشاره به آیه ۱۴۵ سوره نساء («إِنَّ الْمُنَافِقِینَ فِی الدَّرْکِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ...») افزود:
منافقان در پستترین جایگاه دوزخ قرار دارند و این همان سرنوشت کسانی است که دروغ، حسد یا بخل، وجودشان را فراگرفته است. چنین انسانهایی خود انتخاب میکنند که در «أَسْفَلَ سَافِلِینَ» بمانند، در حالیکه خداوند انسان را برای رسیدن به «أَعْلَی عِلِّیِّین» آفریده است.
آیتالله جاودان در ادامه گفت: خداوند برای راهنمایی انسانها، کسانی از «اعلی علیین» را به سوی ما فرستاد؛ همان پیامبران و اولیای الهی. حضرت صادق (ع) یکی از آن بزرگوارانی است که از عالیترین مراتب معنوی به میان انسانها آمد تا دست آنان را بگیرد و بالا ببرد.
او سپس داستان یکی از شاگردان برجسته امام صادق (ع) را نقل کرد که روزی در جلسه درس امام، جای مخصوصش را فردی غریبه اشغال کرده بود. شاگرد لحظهای درنگ کرد و همانجا نشست. امام پس از درس فرمودند: «چرا معطل شدی؟ همین تأمل نشانه مشکلی درون توست!» سپس برای درمان آن حالت، دستور دادند خرما بفروشد تا فروتنی در جانش ریشه بگیرد؛ و او با وجود جایگاه اجتماعیاش، از فرمان امام اطاعت کرد.
آیتالله جاودان در بخش دیگری از سخنانش گناه را عامل از بین رفتن حضور قلب در نماز دانست و گفت:
«وقتی میگویید بسمالله الرحمن الرحیم و احساس نمیکنید که گفتید، یعنی درونتان مشکل دارد. گناه، مخصوصاً گناههای تکراری مانند نگاه حرام، مانع تمرکز در نماز میشود. حتی اگر انسان گناه نکند اما ذهنش درگیر گذشته باشد، آن خیالات هنگام نماز سراغش میآیند.»
او افزود: «نماز، گرانبهاترین سرمایه انسان است. اگر کسی فقط دو رکعت نماز را با حضور کامل بخواند، بهشت بر او واجب میشود. اما بسیاری عادت کردهاند نماز را تنها برای رفع تکلیف بخوانند، بدون توجه و دگرگونی درون.»
در پایان، وی با نقل سخنی از مرحوم آیتالله حقشناس گفت:
«ایشان میفرمودند: ذهن من در اختیار من است. انسان تا بتواند ذهنش را در اختیار بگیرد، چهل سال ریاضت میخواهد. وقتی ذهنش را مهار کرد، تازه راه سلوک را آغاز کرده است؛ آنوقت در میان شلوغی دنیا هم میتواند درست و آگاهانه قدم بردارد.»