وقتی خدا مکان‌هایی را برای شنیدن دعا برمی‌گزیند/ آیا روزها می‌توانند شوم باشند؟

به گزارش صدآنلاین، امام علی‌النقی علیه‌السلام در بیانی حکیمانه، جایگاه والای مکان‌های مقدس را یادآور می‌شوند و می‌فرمایند:

«اِنَّ لِلَّهِ بُقَاعاً یُحِبُّ اَنْ یُدْعَی فِیهَا فَیَسْتَجِیبُ لِمَنْ دَعَاهُ، وَ الْحَیْرُ مِنْهَا»
خداوند متعال مکان‌هایی دارد که دعا کردن در آن‌ها را دوست دارد. هر کس در آن مکان‌ها او را بخواند، دعایش را می‌پذیرد. و حائر حسینی (مرقد امام حسین علیه‌السلام) یکی از آن‌هاست.

این سخن ارزشمند، چند نکته مهم را به ما می‌آموزد:

ارزش والای مکان‌های مقدس: امام هادی علیه‌السلام این مکان‌ها را "بقاع الهی" می‌نامند، یعنی جاهایی که رنگ و بوی خداوند دارند.

اهمیت دعا و استجابت آن در این مکان‌ها: دعا در این بقاع، نزد پروردگار از جایگاه خاصی برخوردار است و اجابت آن نزدیک‌تر.

تأکید بر حرم امام حسین علیه‌السلام به‌عنوان مصداق بارز بقاع الهی: زیارت مرقد آن حضرت نه‌تنها عبادتی عظیم، بلکه زمینه‌ساز استجابت دعا و نزدیکی بیشتر به خداوند است.

در روایت دیگری، امام علی‌النقی علیه‌السلام عظمت زیارت امام حسین علیه‌السلام را چنین بیان می‌کنند:

«هر کس از خانه‌اش برای زیارت حضرت حسین علیه‌السلام حرکت کند، و هنگام رسیدن به فرات، غسل کند، از رستگاران نوشته می‌شود. اگر سلام دهد، از سعادتمندان شمرده می‌شود، و وقتی از نماز زیارت فارغ شود، فرشته‌ای از سوی خدا به او ندا می‌دهد: "رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: تمام گناهانت بخشیده شد، از نو آغاز کن!"»

این کلام شریف، پاداش عظیم زائران حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را روشن می‌سازد و نشان می‌دهد که چگونه قدم گذاشتن در راه زیارت، می‌تواند نقطه آغازی نو برای زندگی معنوی انسان باشد.

اما در کنار توجه به مکان‌ها، پرسشی ذهن برخی را درگیر می‌کند:
آیا زمان‌ها و حوادث طبیعی نیز در سرنوشت انسان دخیل‌اند؟ آیا می‌توان بدی و خوبی را به روزها نسبت داد؟

روایتی آموزنده از امام هادی علیه‌السلام، پاسخ روشنی به این پرسش می‌دهد:

حسن بن مسعود، یکی از یاران امام، نقل می‌کند:
در یک حادثه، با اسبی برخورد کردم و آسیب دیدم. همچنین در نزاعی ناخواسته، لباس‌هایم پاره شد. با ناراحتی به خدمت امام رسیدم و گفتم:
«عجب روز شومی بود! خدا شر این روز را از من دور کند!»

امام هادی علیه‌السلام با بیانی اصلاح‌گرانه فرمودند:

«یَا حَسَنُ، هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا! تَرْمِی بِذَنْبِکَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ؟»
ای حسن! تو که با ما هستی، چگونه گناه خود را به گردن بی‌گناهی (روزگار) می‌اندازی؟

حسن می‌گوید: از سخن امام به خود آمدم و خطای خود را دریافتم. گفتم:
«مولای من! اشتباه کردم و از خداوند طلب بخشش می‌کنم.»

امام ادامه دادند:

«یَا حَسَنُ، اِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِیبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِی بِالأعْمَالِ عَاجِلاً وَ آجِلاً»
ای حسن! این خداوند است که پاداش می‌دهد، مجازات می‌کند و در برابر اعمال انسان‌ها در دنیا و آخرت پاسخ می‌دهد.

در این گفت‌وگو، امام هادی علیه‌السلام نکته‌ای بنیادین را روشن می‌سازند:
انسان نباید خطاها یا گرفتاری‌هایش را به گردن روزها و زمان‌ها بیندازد. روزگار نه نیک است و نه بد، بلکه اعمال ماست که بر سرنوشتمان تأثیر می‌گذارد. مسئولیت رفتارها و نتایج آن‌ها با خود ماست، نه با زمان یا طبیعت.

منابع:

تحف‌العقول، ص ۴۸۲

کامل الزیارات، ص ۳۴۴

بحارالأنوار، ج ۵۶، ص ۲

برداشت و بازنویسی از کتاب «هفت گفتار از امام هادی علیه‌السلام»