نابودی بدن شما فقط با خشمگین شدن تان!

به گزارش صد آنلاین، این امر منجر به انقباض عضلات سر، گردن، شانه‌ها و فک می‌گردد. همچنین می‌تواند باعث تنگ‌شدن رگ‌های خونی در مغز (واسوسپاسم) یا گشادشدن آنها شود. این تغییرات در عضلات و عروق خونی، عامل اصلی بروز سردردهای تنشی و میگرن در هنگام یا پس از دوره‌های خشم هستند.

ضعیف شدن استخوان‌ها: هورمون استرس کورتیزول که در پاسخ به خشم ترشح می‌شود، در سطوح بالا و طولانی‌مدت، تأثیر منفی بر تراکم استخوان دارد. کورتیزول می‌تواند جذب کلسیم در روده‌ها را کاهش دهد و باعث افزایش دفع کلسیم از کلیه‌ها شود. همچنین، این هورمون فعالیت سلول‌های سازنده استخوان (استئوبلاست‌ها) را مهار کرده و فعالیت سلول‌های تخریب‌کننده استخوان (استئوکلاست‌ها) را افزایش می‌دهد. این عدم تعادل به‌تدریج منجر به کاهش تراکم استخوان و افزایش خطر پوکی استخوان و شکستگی‌ها می‌شود.

ضعف در بینایی: خشم و استرس شدید می‌توانند به‌طور موقت باعث ایجاد تغییراتی در بینایی شوند. افزایش فشار خون ناشی از خشم می‌تواند بر رگ‌های خونی ظریف چشم فشار وارد کند. همچنین، تنش عضلانی ناشی از خشم می‌تواند عضلات اطراف چشم را منقبض کرده و منجر به تاری دید، دوبینی یا احساس فشار در چشم‌ها شود. استرس مزمن ناشی از خشم کنترل‌نشده نیز با افزایش خطر برخی بیماری‌های چشمی مانند گلوکوم (آب سیاه) مرتبط دانسته شده‌است.

ضعف سیستم ایمنی بدن: ترشح مداوم هورمون‌های استرس (به‌خصوص کورتیزول) در اثر خشم مزمن، عملکرد سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند. کورتیزول تولید و فعالیت گلبول‌های سفید خون (لنفوسیت‌ها) که مسئول مبارزه با عفونت‌ها و عوامل بیماری‌زا هستند را کاهش می‌دهد. این سرکوب سیستم ایمنی، بدن را مستعد ابتلا به عفونت‌های ویروسی (مانند سرماخوردگی و آنفولانزا)، عفونت‌های باکتریایی و همچنین کندی روند بهبودی زخم‌ها می‌کند.

افزایش احتمال سکته، حمله قلبی و سرطان:

سکته و حمله قلبی: خشم، به‌ویژه خشم ناگهانی و شدید، یک عامل خطر شناخته‌شده برای حوادث قلبی-عروقی است. خشم باعث افزایش سریع ضربان قلب، افزایش فشار خون و انقباض رگ‌های خونی می‌شود. این امر قلب را مجبور به کار سخت‌تر می‌کند و می‌تواند باعث پارگی پلاک‌های کلسترول در دیواره عروق یا تشکیل لخته خون شود که منجر به حمله قلبی یا سکته مغزی می‌گردد. همچنین، خشم مزمن با افزایش التهاب در بدن، یکی دیگر از عوامل خطر بیماری‌های قلبی-عروقی، مرتبط است.

سرطان: اگرچه خشم به‌طور مستقیم باعث سرطان نمی‌شود، اما استرس روانی مزمن و مدیریت‌نشده (شامل خشم مزمن) می‌تواند به‌عنوان یک عامل خطرساز برای ابتلا به برخی سرطان‌ها عمل کند. مکانیسم‌های احتمالی شامل سرکوب سیستم ایمنی (که توانایی بدن برای شناسایی و نابودی سلول‌های سرطانی را کاهش می‌دهد) و افزایش التهاب مزمن در بدن است که می‌تواند به DNA سلول‌ها آسیب رسانده و رشد تومور را تسهیل کند.

مشکلات گوارشی: خشم و استرس، ارتباط تنگاتنگی با سیستم گوارش دارند ("دومین مغز"). خشم می‌تواند باعث ایجاد یا تشدید مشکلات گوارشی متعددی شود:

افزایش اسید معده که منجر به سوزش سر دل، رفلاکس معده به مری (GERD) یا تشدید زخم معده می‌شود.

تأثیر بر انقباضات عضلات دستگاه گوارش، که می‌تواند منجر به اسهال، یبوست، نفخ و دردهای شکمی شود.

اختلال در جذب مواد مغذی.

تشدید علائم سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS).

اختلال خواب: خشم، به‌ویژه اگر در ساعات پایانی روز رخ دهد یا ذهن فرد را درگیر کند، می‌تواند به‌شدت خواب را مختل نماید. افزایش هورمون‌های استرس (کورتیزول و آدرنالین) باعث افزایش هوشیاری، ضربان قلب و دمای بدن می‌شود که همگی با آرامش لازم برای به‌خواب‌رفتن و خواب ماندن در تضاد هستند. افکار منفی و نشخوار فکری درباره موضوع خشم‌آور نیز به‌سختی اجازه آرامش ذهنی را می‌دهد. این اختلال خواب می‌تواند به‌صورت مشکل در به‌خواب‌رفتن، بیدارشدن مکرر در طول شب یا بیدارشدن صبح‌زودس خود را نشان دهد. کم‌خوابی خود به‌تنهایی باعث تشدید تحریک‌پذیری و خشم می‌شود و یک چرخه معیوب ایجاد می‌کند.

مشکلات قلبی: علاوه بر افزایش خطر سکته و حمله قلبی (که در بند ۵ توضیح داده شد)، خشم مزمن می‌تواند به‌طور مستقیم بر سلامت قلب تأثیر بگذارد:

افزایش فشار خون: خشم مکرر باعث افزایش مکرر و گاه طولانی‌مدت فشار خون می‌شود که به رگ‌های خونی و قلب فشار وارد می‌کند و در طول زمان می‌تواند منجر به فشار خون مزمن (هایپرتنشن) شود.

آریتمی قلبی: خشم شدید می‌تواند ریتم طبیعی قلب را مختل کند و منجر به ضربان‌های نامنظم قلب (آریتمی) شود.

التهاب: خشم مزمن با افزایش سطح التهاب در بدن همراه است که یک عامل خطر مهم برای تصلب شرایین (سخت‌شدن و تنگی عروق) و نارسایی قلبی است.

فشار بر قلب: افزایش ضربان قلب و نیاز به اکسیژن بیشتر در حین خشم، فشار قابل‌توجهی بر قلب وارد می‌کند، به‌ویژه اگر فرد از قبل مبتلا به بیماری قلبی باشد.

افزایش فشار خون: همان‌طور که در بندهای قبلی (به‌خصوص ۵ و ۸) اشاره شد، خشم یک محرک قوی برای افزایش فشار خون است. در لحظه خشم، سیستم عصبی سمپاتیک فعال شده و باعث انقباض رگ‌های خونی و افزایش ضربان قلب می‌شود که هر دو منجر به افزایش فوری و گاه شدید فشار خون می‌گردند. اگر خشم مکرر و مدیریت‌نشده باشد، این افزایش‌های مکرر فشار خون می‌توانند به آسیب دائمی دیواره رگ‌ها منجر شده و در نهایت باعث ایجاد فشار خون مزمن (هایپرتنشن) شوند که خود یک عامل خطر عمده برای سکته مغزی، حمله قلبی، نارسایی قلبی و نارسایی کلیه است.

در مجموع، خشم کنترل‌نشده و مزمن، با ایجاد یک وضعیت فیزیولوژیکی استرس‌زا در بدن (فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک، ترشح هورمون‌های استرس، افزایش التهاب)، تقریباً بر تمام سیستم‌های اصلی بدن تأثیر منفی می‌گذارد و خطر ابتلا به طیف گسترده‌ای از بیماری‌های جدی را افزایش می‌دهد. یادگیری تکنیک‌های مدیریت خشم نه‌تنها برای سلامت روان، بلکه برای حفظ سلامت جسمانی حیاتی است./اختصاصی صد آنلاین