به این قسمت از مرغ لب نزنید

در اینجا نکات کلیدی برای درک بهتر موضوع آورده شده است:

۱. پوست مرغ و آلودگیهای محیطی

پوست مرغ (و هر پرنده) حاوی چربی است و برخی ترکیبات شیمیاییِ محلول در چربی (مانند برخی آفتکشها یا فلزات سنگین) ممکن است در آن تجمع یابند. با این حال، میزان این آلودگی به محیط پرورش مرغ (آب، خاک، خوراک) و استانداردهای کشاورزی منطقه بستگی دارد. در سیستمهای پرورشی صنعتیِ تحت نظارت، خوراک مرغ معمولاً کنترلشده است و آلودگیهای خطرناک به ندرت به سطح مضر میرسند.

۲. آنتی بیوتیکها در جگر مرغ

در پرورش صنعتی مرغ، گاهی از آنتیبیوتیکها برای پیشگیری از بیماریها استفاده میشود. جگر به عنوان عضوی که وظیفه سمزدایی دارد، ممکن است مقداری از این ترکیبات را در خود نگه دارد. با این حال، در کشورهایی با قوانین سختگیرانه (مانند اتحادیه اروپا یا آمریکا)، دورههای منع مصرف (Withdrawal Period) قبل از ذبح رعایت میشود تا باقیمانده آنتیبیوتیکها در گوشت و اندامهای داخلی به حداقل برسد. مشکل اصلی در مناطقی است که نظارت ضعیف است یا از آنتیبیوتیکهای غیرمجاز استفاده میشود.

۳. تجمع مواد شیمیایی در بال و گردن

بال و گردن مرغ بافتهای چربیدار هستند و ممکن است ترکیبات محلول در چربی در آنها بیشتر تجمع یابند. اما این موضوع به منشأ مرغ و کیفیت خوراک آن مرتبط است. در مرغهای استاندارد، این نگرانی عموماً جدی نیست.

توصیههای بهداشتی برای مصرف ایمن:

۱. پوست مرغ را جدا کنید یا مصرف آن را محدود کنید، زیرا چربی پوست ممکن است حاوی ترکیبات ناخواسته باشد.
۲. جگر مرغ را از مراکز معتبر خریداری کنید و بهصورت متعادل مصرف کنید.
۳. منبع مرغ را بررسی کنید: مرغهای ارگانیک یا پرورش یافته تحت استانداردهای سختگیرانه، ریسک کمتری دارند.
۴. پخت کامل مرغ (تا دمای ۷۴°C) به کاهش باکتریها و تجزیه برخی ترکیبات مضر کمک میکند.

نتیجه گیری:

این نگرانیها در مورد مرغ عموماً در شرایط پرورش غیراستاندارد یا مصرف بیرویه اعتبار بیشتری دارند. با رعایت اصول بهداشتی و انتخاب محصولات مطمئن، خطرات به حداقل میرسند. سازمانهای بهداشتی معتبر مانند WHO و FAO استفاده مسئولانه از آنتیبیوتیکها در دام و طیور را پیگیری میکنند تا سلامت مصرفکنندگان حفظ شود./ اختصاصی صد آنلاین