به گزارش صدآنلاین، اولین نکتهای که باید به آن توجه داشت این است که خداوند نه در مکان خاصی حضور دارد و نه محدود به زمان است. او از همه اینها بینیاز است و به هیچ مکان یا پدیدهای محدود نمیشود. بنابراین، بلند کردن دست به سوی آسمان به معنای قرار گرفتن خداوند در آسمان یا وابسته بودن او به مکان خاصی نیست.
آسمان معدن رزق است: یکی از دلایل مهم برای بلند کردن دست به سوی آسمان، اشاره به آیهی قرآن است که میفرماید: «وَفِی السَّمَاءِ رِزْقُکُمْ وَ مَا تُوْعَدُونَ» (ذاریات، آیه ۲۲) به این معنا که رزق انسانها از آسمان نازل میشود. بنابراین، بلند کردن دست به آسمان نماد درخواست رزق و برکات الهی است که از آسمان به زمین میآید.
نشانهی خضوع و تذلل در پیشگاه خدا: همچنین در برخی روایات آمده است که بلند کردن دست به سوی آسمان نمادی از خضوع و تسلیم در برابر قدرت بیکران خداوند است. انسان با بلند کردن دستهای خود، به نوعی ضعف و نیاز خود را به خداوند نشان میدهد و در مقابل قدرت و عظمت الهی خود را تسلیم میکند.
تثبیت و تعبد به دستور الهی: در نهایت، طبق روایات، بلند کردن دستها به سوی آسمان یکی از دستورهای الهی است که باید آن را انجام داد. امام صادق (علیهالسلام) نیز در پاسخ به کسانی که سؤال میکردند چرا دستها باید به سوی آسمان بلند شود، فرمودهاند که این عمل مطابق با دستورات قرآن و سنت پیامبر است و تمام امت اسلام بر آن اتفاق نظر دارند.
بنابراین، بلند کردن دست به سوی آسمان هنگام دعا بیشتر به عنوان یک علامت از طلب رزق الهی، خضوع در برابر خداوند، و همچنین پیروی از دستورات دینی است تا اینکه به معنای محدود بودن خداوند به آسمان باشد.