شنبه ۰۶ بهمن ۱۴۰۳
بازدید:۳۷۵
فرزندانی که از ازدواج موقت (صیغه موقت) متولد می‌شوند، از نظر شرعی و قانونی همانند فرزندان ازدواج دائم محسوب می‌شوند. به این معنا که پدر و مادر باید از آنها حمایت کنند و فرزند از پدر و مادر خود ارث می‌برد. نفقه این فرزندان بر پدر واجب است و هیچ‌گونه تفاوتی با فرزندان ازدواج دائم ندارند. در نتیجه، این فرزندان نباید احساس شرمندگی کنند، زیرا پدر و مادر آنها طبق اصول شرعی و قانونی ازدواج کرده‌اند و هیچ‌گونه عمل غیر شرعی انجام نداده‌اند.به گزارش صدآنلاین، آیت‌الله مکارم شیرازی در این باره می‌فرمایند: "فرزندانی که از ازدواج موقت متولد می‌شوند، تمامی حقوق فرزند را دارند و از پدر و مادر خود ارث می‌برند، هرچند که آن زن و شوهر از یکدیگر ارث نمی‌برند."
اگر فرزندی از ازدواج موقت به دنیا بیاید، این ازدواج ثبت می‌شود و کودک به رسمیت شناخته می‌شود. مادر می‌تواند با مراجعه به دادگاه خانواده و اثبات وقوع نکاح، از پدر بخواهد که شناسنامه برای فرزند صادر کند. طبق قانون ثبت احوال، اگر پدر برای ثبت شناسنامه فرزند اقدام نکند، نام خانوادگی مادر در شناسنامه ثبت خواهد شد. البته اگر پدر بعداً مراجعه کند، وضعیت می‌تواند تغییر کند.
در ازدواج موقت، مسئولیت فرزند عمدتاً بر عهده پدر است، اما باید توجه داشت که این مسأله در ازدواج دائم نیز مشابه است. در هر دو نوع ازدواج، نگهداری و حضانت فرزند تا سن ۷ سالگی به مادر تعلق دارد و پس از آن، مسئولیت به پدر منتقل می‌شود. همچنین، تمامی هزینه‌های فرزند و سرپرستی او بر عهده پدر است. اگر پدر فوت کند، دادستان برای تعیین قیم برای کودک اقدام می‌کند و در این صورت مادر به‌عنوان قیم واجد شرایط خواهد بود.
چه در ازدواج دائم و چه در ازدواج موقت، حضانت فرزند به‌طور کلی در ابتدا به مادر تعلق دارد. حضانت پسر تا ۲ سالگی و دختر تا ۷ سالگی حق مادر است. پس از این سن، مسئولیت نگهداری به پدر منتقل می‌شود. این قانون به‌طور کلی در هر دو نوع ازدواج صادق است، و دلیل آن نیز حمایت از مادر است که در بیشتر مواقع به‌دلیل شرایط مالی و اقتصادی ناتوان‌تر از مردان است.
ماده ۱۱۵۸ قانون مدنی ایران بیان می‌کند که "طفل متولد در زمان زوجیت، ملحق به شوهر است، مشروط بر اینکه از تاریخ نزدیكی تا زمان تولد کمتر از شش ماه و بیشتر از ده ماه نگذشته باشد."
بر اساس ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی، حضانت و نگهداری از فرزندان، هم‌حق و هم‌تکلیف والدین است. از آنجایی که پدر سرپرست خانواده محسوب می‌شود، هزینه‌های نگهداری و تربیت فرزند نیز بر عهده وی قرار دارد.
در ازدواج موقت، هیچ‌گونه الزام به جلب رضایت طرف مقابل برای بچه‌دار شدن وجود ندارد. به‌طور کلی، طرفین در چنین ازدواج‌هایی معمولاً به‌دنبال فرزندآوری نیستند. هر یک از طرفین می‌توانند شرط کنند که فرزنددار نشوند یا اینکه مادر مسئولیت بزرگ‌کردن فرزند را به عهده بگیرد. با این حال، در مواردی نیز ممکن است مردان به‌دلیل ناتوانی از داشتن فرزند در ازدواج دائم، اقدام به ازدواج موقت کنند و از فرزند خود به‌خوبی مراقبت کنند.
ازدواج موقت باید ثبت رسمی شود تا در صورت تولد فرزند، اثبات نسب فرزند به پدر ممکن باشد.
در ازدواج موقت معمولاً پدر و مادر جدا زندگی می‌کنند، بنابراین باید طوری با کودک رفتار شود که کمبود حضور یکی از والدین احساس نشود.
کودک حاصل از ازدواج موقت باید با احترام و بدون احساس تحقیر به‌خاطر نوع ازدواج والدینش تربیت شود.
پدر باید از پرداخت نفقه فرزند خودداری نکند و رفاه مالی او را فراهم سازد تا کودک در امنیت مالی زندگی کند.
این نکات قانونی و شرعی کمک می‌کند تا والدین در ازدواج موقت به‌طور صحیح مسئولیت‌های خود را در قبال فرزندشان انجام دهند.