مارلین آلبرت، یکی از نویسندگان اصلی این تحقیق و استاد نورولوژی در دانشگاه جانز هاپکینز، اظهار کرد: «پژوهشها نشان داده است که افراد مسنتر با کاهش عضلات اسکلتی، ۶۰ درصد بیشتر احتمال دارد که دچار زوال عقل شوند.»
این یافتهها در نشست سالانه انجمن رادیولوژی آمریکای شمالی در شیکاگو ارائه شد. عضلات اسکلتی حدود یکسوم از وزن بدن را تشکیل میدهند و بهطور طبیعی با افزایش سن کاهش مییابند.
برای بررسی تأثیر کاهش عضلات بر سلامت مغز، آلبرت و تیمش روی عضله تمپورالیس تمرکز کردند. این عضله که به حرکت فک کمک میکند، معمولاً نشاندهنده کاهش کلی عضلات اسکلتی در سراسر بدن است.
دکتر کامیار مرادی، نویسنده اصلی تحقیق و محقق پسا دکترا در دانشگاه جانز هاپکینز، گفت: «اندازهگیری عضله تمپورالیس بهعنوان یک شاخص برای وضعیت کلی عضلات اسکلتی، این امکان را میدهد که وضعیت کلی عضلات بدن را ارزیابی کنیم.»
تیم تحقیقاتی اندازهگیری عضله تمپورالیس را با استفاده از اسکن مغزی ۶۱۹ فرد که میانگین سنی ۷۷ سال داشتند، انجام داد. افراد به دو گروه تقسیم شدند: افرادی که عضله تمپورالیس بزرگتری داشتند و افرادی که عضله کوچکتری داشتند.
نتایج نشان داد که افرادی که عضله تمپورالیس کوچکتری دارند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری آلزایمر هستند. علاوه بر این، کاهش اندازه این عضله با افزایش مشکلات حافظه، کاهش فعالیتهای عملکردی و کاهش حجم مغز ارتباط داشت.
این مطالعه تنها نشاندهنده ارتباط میان کاهش عضلات اسکلتی و زوال عقل است و بهمنظور اثبات رابطه علت و معلولی طراحی نشده است. بنابراین تا زمانی که این یافتهها در یک نشریه علمی معتبر منتشر شود، باید بهعنوان نتایج اولیه در نظر گرفته شوند.
دکتر شادپور دمهری، یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه و استاد رادیولوژی در دانشگاه جانز هاپکینز، تأکید کرد که افراد میتوانند با تمرینات وزنهبرداری، رژیم غذایی مناسب و سایر روشها از کاهش عضلات جلوگیری کنند. وی افزود: «این اقدامات میتوانند به پیشگیری از کاهش عضلات و کاهش ریسک ابتلا به زوال عقل کمک کنند.»