احکام ازدواج موقت در اسلام

ازدواج موقت یکی از انواع ازدواج در مذهب شیعه است که در آن عقد ازدواج به مدت مشخص و با مهریه معین بین زن و مرد بسته می‌شود. در شرایط اقتصادی و فرهنگی دشوار کنونی، ازدواج دائم برای بسیاری از افراد به تأخیر می‌افتد و این موضوع باعث افزایش تمایل به ازدواج‌های موقت یا سفید شده است. اما بسیاری از افراد بدون آگاهی از شرایط و ضوابط این نوع ازدواج به آن روی می‌آورند.

ازدواج موقت به معنای عقدی است که برای مدت معین و محدود بسته می‌شود و پس از پایان مدت تعیین شده، خود به خود منقضی می‌گردد. این نوع ازدواج به ویژه در میان شیعیان بر اساس آیه ۲۴ سوره نساء مجاز شناخته شده است، اما در دیگر مذاهب اسلامی مانند اهل سنت، این نوع ازدواج حرام اعلام شده است.

در حالی که ازدواج موقت در برخی شرایط می‌تواند مفید باشد، استفاده نادرست از آن می‌تواند مشکلاتی مانند ایجاد فرزندانی بدون پدر، هوسرانی به جای ارضای نیازهای واقعی و عدم حفظ شادابی و ثبات خانواده‌ها را به دنبال داشته باشد.

تفاوت‌های ازدواج موقت و دائم:

• زمانبندی: در ازدواج موقت، مدت زمان عقد محدود است و بعد از آن رابطه زوجیت به طور خودکار پایان می‌یابد، اما در ازدواج دائم، رابطه همیشگی است مگر اینکه طلاق یا فسخ صورت گیرد.
• تمکین: در عقد موقت، زن فقط در طول مدت قرارداد باید از شوهر خود تمکین کند، در حالی که در ازدواج دائم این تعهد دائمی است.
• ارث: در ازدواج دائم، زن و شوهر از یکدیگر ارث می‌برند، اما در ازدواج موقت این‌طور نیست.
• فرزند: فرزند حاصل از ازدواج موقت هیچ تفاوتی با فرزند ازدواج دائم ندارد، از نظر مشروعیت و حقوق.

شرایط ازدواج موقت:

• باید مدت زمان عقد در قرارداد مشخص شود.
• مقدار مهریه نیز باید به طور دقیق در عقد ذکر گردد.
• برای دختران باکره، اجازه پدر یا جد پدری لازم است.
• در صورت پایان مدت عقد، زن باید عده نگه دارد مگر اینکه عقد دوباره تمدید شود.

ازدواج موقت در اسلام به عنوان راه‌حلی برای مواقع خاص و اضطراری مطرح شده است و نه به عنوان جایگزینی برای ازدواج دائم. هدف از این نوع ازدواج جلوگیری از روابط آزاد و بی‌ضابطه، کاهش هوسرانی و فراهم کردن یک چارچوب قانونی برای روابط است. بنابراین، این نوع ازدواج باید در شرایط خاص و با رعایت ضوابط اسلامی صورت گیرد تا از مشکلات اجتماعی و خانوادگی جلوگیری شود.