به گزارش صد آنلاین، سکته مغزی، یکی از علل اصلی مرگ و میر در دنیا، نه تنها بسیاری از بیماران را به کام مرگ میکشاند بلکه عوارضی ناتوانکننده برای بسیاری دیگر ایجاد میکند. دکتر احسان شریفیپور، دبیر انجمن سکته مغزی ایران، در گفتوگویی به تفصیل درباره وضعیت سکته مغزی در کشور و ضرورتهای درمان و پیشگیری صحبت کرد.
دکتر شریفیپور با اشاره به دو مطالعه بزرگ انجامشده در ایران، از جمله مطالعات در خراسان و قم، بیان کرد که این تحقیقات نشاندهنده بروز سکته مغزی به میزان حدود ۱۵۰ مورد به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر در سال است. این عدد به وضوح بالاتر از میانگین جهانی، که حدود ۱.۵ برابر آن است، میباشد.
به گفته این متخصص، سن بروز سکته مغزی در ایران به طور متوسط ۶۵ تا ۷۰ سال است، در حالی که میانگین جهانی آن ۷۵ تا ۸۰ سال است. این اختلاف سنی نگرانکننده، نیاز به اقدامات جدیتر برای درمان و پیشگیری را نشان میدهد.
طبق آمار موجود، سکته مغزی پس از سکته قلبی، دومین عامل مرگومیر در ایران است. شریفیپور اشاره کرد که در یک ماه اول پس از سکته، حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد از مبتلایان جان خود را از دست میدهند، که این موضوع ضرورت توجه به درمان به موقع را بیشتر میکند.
این متخصص بر اهمیت "زمان طلایی" در درمان سکته مغزی تأکید کرد و گفت که اگر فرد مبتلا در این زمان به مراکز درمانی منتقل شود، شانس بیشتری برای نجات دارد. این زمان حدود ۴.۵ ساعت پس از وقوع سکته است که در آن بافت مغزی هنوز آسیب جدی ندیده است.
دکتر شریفیپور به دو روش اصلی درمانی اشاره کرد: داروهای ترومبولیتیک که لختههای خون را حل میکنند و روشهای آنژیوگرافیک که لختهها را از عروق مغزی خارج میکنند. او خاطرنشان کرد که دسترسی سریع به خدمات درمانی میتواند به طرز چشمگیری شانس بهبودی بیمار را افزایش دهد.
وی از اجرای برنامه ۷۲۴ در کشور خبر داد که هدف آن افزایش شانس نجات بیماران سکته مغزی است. این برنامه به صورت یک سیستم جامع در اورژانسها پیادهسازی شده و شامل آموزش تکنسینها برای شناسایی علائم سکته مغزی و انتقال سریع بیماران به مراکز درمانی است.
دکتر شریفیپور همچنین به ریسکفاکتورهای سکته مغزی اشاره کرد که به دو دسته قابل اصلاح و غیرقابل اصلاح تقسیم میشوند. عوامل قابل تغییر مانند فشار خون بالا، دیابت، چاقی و استعمال دخانیات میتوانند به طرز چشمگیری خطر سکته مغزی را کاهش دهند.
با توجه به وضعیت نگرانکننده سکته مغزی در ایران، آگاهی از علائم، شناسایی ریسکفاکتورها و تلاش برای پیشگیری بسیار حیاتی است. اقدامات آموزشی و درمانی میتواند به کاهش آمار مرگ و میر ناشی از این عارضه کمک کند و جان بسیاری از بیماران را نجات دهد. بهعلاوه، همکاریهای بین ارگانهای مختلف و توجه به زیرساختهای بهداشتی کشور میتواند به بهبود وضعیت موجود کمک کند.