جنوب شرق آسیا

دانیال خطائی در یادداشتی به بررسی فراز و فرودهای ۳۰ سال تلاش ایران برای دستیابی به توافق مشارکت با آسه ‌آن می‌پردازد. همچنین ضمن مرور سیر تحول تاریخی این انجمن از یک چارچوب همکاری میان طبقه حاکم کشورهای جنوب شرق آسیا در دوران جنگ سرد به یک بلوک منطقه‌ای منسجم، دلایلی همچون قاعده اجماع، فشار قدرت‌های بزرگ، جنگ سرد ایران و عربستان، و امنیتی‌سازی برنامه هسته‌ای ایران را از مهم‌ترین موانع در مسیر نزدیکی ایران و آسه‌ آن معرفی می‌کند. همچنین به تأثیر مثبت برجام، دیپلماسی فرهنگی ایران، و تغییرات ژئوپلیتیکی نظیر مواضع آسه‌ آن در قبال روسیه و تایوان می‌پردازد. در پایان، تصمیم ایران در سال ۲۰۲۴ برای درخواست مشارکت در پایین‌ترین سطح رسمی، یعنی «مشارکت توسعه‌ای»، به‌عنوان گامی واقع‌گرایانه در مسیر ادغام تدریجی با آسه ‌آن تحلیل می‌شود؛ تحولی که با ریاست مالزی بر آسه‌ آن در سال ۲۰۲۵، می‌تواند به امضای یک توافق تاریخی و بازگشت بلندمدت ایران به جنوب شرق آسیا منتهی شود.

یاسین کریمیان در یادداشتی می نویسد: از مهمترین دستور کارهای سفر پاپ به منطقه، توجه به تغییرات اقلیمی است. کشورهای هدف این سفر در معرض تهدیدات آب و هوایی هستند. بالا آمدن سطح دریاها در اثر ذوب شدن یخچال های طبیعی و همچینن خشکسالی، سیل و آلودگی هوا از مهمترین مسائل زیست محیطی طبیعی منطقه جنوب شرق آسیا ست.

بهرام امیراحمدیان در یادداشتی می نویسد: پنج قدرت هسته ای عضو دائم و دارای حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل، اگرچه برای تضمین و تامین امنیت جهانی تعریف شده اند، ولی متاسفانه در سده ۲۱ با استفاده از این قدرت حقوقی خود به ناقض امنیت بین الملل تبدیل شده اند.

سید محمد کاظم سجادپور در یادداشتی می نویسد: آخرین تنش خونین این منطقه تنش ویتنام و چین در ۱۹۷۹ بود و از بعد از آن علیرغم افزایش توجه جهانی مخصوصاً بروز رقابت استراتژیک بین چین و آمریکا، شرق آسیا همچنان از آرامش و رشد برخوردار است. چگونه می‌توان ماهیت این دگردیسی منطقه‌ای را فهمید؟ در پاسخ باید گفت عوامل و متغیرهای گوناگونی در برپائی این شرایط قابل شناسائی هستند که ماهیت‌های متفاوت جهانی، منطقه‌ای و ملی در کشورهای این حوزه دارند.

سیاست های ایالات متحده پیرامون آسیا در یک دوراهی ناشناخته قرار دارد. واشنگتن یا باید از صلح منطقه ای پشتیبانی کند یا برتری منطقه ای را دنبال کند.