پنجشنبه ۰۱ آذر ۱۴۰۳
به گزارش صد انلاین ، زمانی که بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی، حمله هوایی به کنسولگری ایران در دمشق را تایید کرد، می‌دانست چه می‌کند. اگرچه هرگونه حمله به یک مکان دیپلماتیک نقض آشکار کنوانسیون ۱۹۶۱ وین در مورد روابط دیپلماتیک است، اما نخست وزیر رژیم صهیونیستی این اقدام را انجام داد تا توجهات را از شکست‌های خود در جنگ غزه منحرف کند.
از آنجا که رژیم صهیونیستی پیشتر چندین مقام و دانشمندان ایرانی را ترور کرده بود لذا برای آن دشوار بود که اعلام کند این اقدام تروریستی توسط آن رژیم انجام نشده است. چرا که هیچ قدرت دیگری در منطقه نمی‌تواند چنین وقیحانه قوانین بین‌المللی را نقض کند و اماکن دیپلماتیک را هدف قرار دهد.
پس از حملات دیگر رژیم صهیونیستی به اهداف ایرانی در سوریه، این اقدامی تحریک‌آمیز با هدف ایجاد هژمونی نظامی در منطقه بود.
ایرانی‌ها به نوبه خود درگیر این مسئله شدند. واکنش بین‌المللی به سرپیچی وقیحانه رژیم صهیونیستی از قوانین بین‌المللی، به ویژه در غرب منفعلانه بود و تهران دیگر نمی‌توانست تحریکات رژیم صهیونیستی را تحمل کند. نتیجه حمله از خاک ایران بود که پیامی روشن برای رژیم صهیونیستی و متحدانش داشت و آن به رخ کشیدن توانمندیه‌ای ایران بود. حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه ایران، این حمله را «محدود» توصیف کرد و گفت تهران پیش از انجام آن به ایالات متحده هشدار داده بود.
به کمک استقرار نیروهای امریکایی در منطقه و قابلیت‌های دفاع هوایی رژیم صهیونیستی، تقریباً پهپادها و موشک‌هایی که ایران پرتاب می‌کرد، رهگیری شدند.
این نمایش قدرت نظامی توسط رژیم صهیونیستی و ایران، بقیه جهان عرب را از آنچه که یک جنگ منطقه‌ای دیگر می‌تواند برای منطقه‌ای که از قبل ویران شده انجام دهد، وحشت زده کرده است. و اگر قرار باشد اتفاق بیفتد، نه تنها عواقب منطقه ای، بلکه جهانی خواهد داشت. هرگونه درگیری منطقه‌ای ایران و رژیم صهیونیستی، کشورهای حاشیه خلیج فارس و همچنین ایالات متحده، روسیه و چین را هم درگیر خواهد و یک رویارویی بالقوه انفجاری جهانی ایجاد خواهد کرد.
در حالی که رژیم صهیونیستی و ایران در حال برقراری این «توازن وحشت» جدید هستند، جامعه بین المللی باید وارد عمل شود. شورای امنیت سازمان ملل متحد باید یک قطعنامه الزام آور قوی برای تحمیل آتش بس کامل در منطقه که شامل اراضی فلسطینی اشغالی، رژیم صهیونیستی، ایران و همه کشورهای همسایه درگیر و همچنین بازیگران غیردولتی باشد، تصویب کند.
مهمتر از همه، این قطعنامه باید تشخیص دهد که عامل اصلی بی‌ثباتی در منطقه، مسئله حل نشده فلسطین است. بنابراین، باید خواستار پایان دادن به نسل کشی رژیم صهیونیستی در غزه و تبادل اسرا شود. قطعنامه همچنین باید یک نقشه راه روشن برای تشکیل کشور فلسطین و پایان کنترل نظامی رژیم صهیونیستی بر تمامی اراضی عربی اشغال شده در سال 1967 ارائه کند. جایی که خشونت شهرک نشینان به سطوح بی‌سابقه‌ای رسیده است.
در شرایط کنونی اعلامیه صریح در حمایت از حق تعیین سرنوشت فلسطین و نقشه راه برای تحقق آن بسیار مهم است چرا که اکثر کشورهای اروپایی برنامه‌های خود را برای پیوستن به 139 کشوری که کشور فلسطین را به رسمیت شناخته‌اند، اعلام کرده‌اند.
این قطعنامه نباید اشتباهات قطعنامه 2728 شورای امنیت سازمان ملل را که در 25 مارس تصویب شد، تکرار کند، که ایالات متحده با ادعای «غیرالزام آور» بودن آن، سعی کرد فوراً آن را تضعیف کند. قطعنامه 2728 الزام آور بود، اما فاقد «دندان» – یا اقدامات روشنی بود که در صورت نقض باید انجام شود، به همین دلیل رژیم صهیونیستی آن را نادیده گرفت.
بنابراین، قطعنامه جدید مستلزم استفاده از فصل هفتم منشور سازمان ملل است. ماده 41 این فصل می‌گوید: «شورای امنیت برای عملی ساختن تصمیمات خود، می تواند تصمیم به اقداماتی که مستلزم بکار بردن نیروی مسلح نمی باشد بگیرد، و اعضای ملل متحد را دعوت کند که آن اقدامات را به موقع عمل گذارند. اقدامات مزبور ممکن است شامل قطع تمام یا قسمتی از روابط اقتصادی و یا‌ارتباط راه‌آهنی – بحری – هوائی – پستی – تلگرافی باسیم یا بی‌سیم و سایر وسائل وسایل ارتباطی و همچنین قطع روابط سیاسی باشد.»
امکان اعمال تحریم‌های گزنده و تحریم دیپلماتیک برای کسانی که مفاد آن را رعایت نمی‌کنند باید در قطعنامه مشخص شود. همچنین باید به سایر مقررات فصل هفتم اشاره کرد که شامل استفاده از نیروی نظامی برای تضمین حفظ صلح بین‌المللی است.
برای چندین دهه، رژیم صهیونیستی از اتهام ارتکاب نقض فاحش قوانین بین‌الملل رهایی یافته است، زیرا هیچ عواقبی در پی نداشته است. اکنون دیوان بین‌المللی دادگستری اعلام کرده است که اقدامات رژیم صهیونیستی در غزه «قابل قبول» به منزله نسل‌کشی در غزه است.
برای دهه‌ها، رژیم صهیونیستی به دلیل عدم وقوع هیچ گونه عواقب، تخلفات فاحش از قوانین بین‌المللی را مرتکب شده است. اکنون دادگاه بین‌المللی اعلام کرده است که اقدامات رژیم صهیونیستی در غزه «احتمالا» به نابودی جمعیت در غزه منجر خواهد شد.
رژیم صهیونیستی تجاوزات خود را در غزه یا سایر نقاط منطقه متوقف نخواهد کرد مگر اینکه با تهدید تحریم مواجه شود. ایران به نوبه خود از گذشته با فشار تحریم‌های غرب مواجه است، اما اگر چین و سایر قدرت‌های غیر غربی به چنین اقداماتی بپیوندند، ایران قبل از نقض قطعنامه بیشتر فکر خواهد کرد.
با توجه به اینکه ایران به وضوح نشان داده است که پس از حمله مایل به کاهش تنش است، اکنون فرصت کوچکی برای اقدام وجود دارد. امریکا و دیگر کشورها به کمک رژیم صهیونیستی آمده‌اند و این بدان معناست که رژیم صهیونیستی باید با رعایت آتش‌بس این هزینه را به متحدانش بدهد.
اگر جهانیان بر آن هستند تا با فاجعه اقتصادی و انسانی ناشی از یک جنگ منطقه‌ای در خاورمیانه مقابله کنند، باید به سرعت دست بکار شده و یک صلح پایدار همه‌جانبه را در منطقه پایه‌ریزی کنند و کلید آن حل یکبار برای همیشه مسئله فلسطین است.
4561/ب