جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
درباره بیانیه باشگاه استقلال که پس از شکست این تیم برابر مس رفسنجان در جام حذفی منتشر شد، حرف و سخن بسیار است. در خبرورزشی، مفصل در همین خصوص بحث شد و دیدگاه اغلب روزنامه نگاران و اهالی فن نیز در این زمینه انتقادی بود.
بی تردید از باشگاه های بزرگی مانند استقلال و پرسپولیس، توقع رفتار حرفه ای تر داریم؛ آن هم در فوتبالی که تماما هزینه است و خرج باشگاه های بزرگش از بیت المال تامین می شود. در هر حال هزینه استقلال و پرسپولیس را هر نهاد و ارگانی تامین می کند، این مسئله ارتباطی به رفتار سازمانی و آماتورگونه این باشگاه ها ندارد.
هر چه هست اینکه بیانیه استقلال صادر شد، پرسپولیس هم بی درنگ جواب داد؛ در واقع فوتبالی که در آسیا به هیچ کجا نمی رسد و هزاران مشکلی اصلی و فرعی دارد، در صنعتی که ظاهرا خودش اختراع کرده، به بیانیه نویسی رو آورده است اما وظیفه تادیب بیانیه نویسان و مقابله با آنها بر عهده کیست؟
فدراسیون فوتبال به عنوان متولی و تصمیم ساز این ورزش، از مدت ها قبل شاهد جنگ بیانیه نویسی در باشگاه هاست. این سنت از بیخ و بن غلط، قرار بود از سوی فدراسیون با جریمه و محرومیت خاطیان مواجه شود اما نه تنها چنین اتفاقی رخ نداد که باشگاه های خاطی را بی پرواتر از همیشه کرد. استقلال و پرسپولیس نه تنها این سنت غلط را کنار نگذاشتند و از طنازی های بیانیه گونه خود دست نکشیدند که در این راستا، محکم تر از قبل شدند و بر شدت انتشار بیانیه ها افزودند. مشخص است آنها سد محکمی برابر خود نمی بینند و می دانند با انتشار این بیانیه ها که عصبانیت از تک تک واژه هایش می بارد، هیچ مخاطره ای تهدیدشان نمی کند!
این اتفاقات قاعدتا باید مدیران فدراسیون فوتبال را وادار به تامل کند اما اگر قرار بود فدراسیون هم مثل ما در این موضوع تماشاگر باشد، اساسا این فوتبال چه نیازی به ارگانی باسمایی به نام فدراسیون دارد؟ امروز الگر چیزی به ام فدراسیون فوتبال نداشته باشیم، چه اتفاقی برای بیانیه نویسان رخ می دهد؟
21458/غ