۱۰۰ روزی که با «گفت‌وگو» آغاز شد و به «اعتماد» رسید| بازنشستگان کشوری چرا امیدوارتر شده‌اند؟

به گزارش خبرنگار دولت صد آنلاین، نشانه مهم این تغییر، شفاف شدن مسیر تصمیم‌سازی و خروج صندوق از «مدیریت در اتاق‌های بسته» است. آنچه در این مدت رخ داده، بیش از آنکه پروژه‌محور باشد، رویکردمحور بوده؛ رویکردی که گفت‌وگو با ذی‌نفعان، توضیح تصمیم‌ها و پذیرش نقد را به‌عنوان اصل مدیریتی به رسمیت شناخته است.

از تکنیک «دستور» به روش «گفت‌وگو»

یکی از تفاوت‌های معنادار ۱۰۰ روز اخیر، تغییر در زبان مدیریت صندوق است.

بازنشستگان می‌بینند که تصمیم‌ها صرفاً ابلاغ نمی‌شود، بلکه:

• توضیح داده می‌شود
• منطق آن تشریح می‌شود
• و از مسیر ارتباطی مستقیم، بازخورد دریافت می‌شود

این تکنیک گفت‌وگو، اگرچه ساده به نظر می‌رسد، اما در نهادی که سال‌ها با فاصله مدیریتی از بدنه ذی‌نفعان مواجه بوده، سرمایه اجتماعی جدیدی خلق کرده است. اعتماد، محصول دستور نیست؛ نتیجه شنیده‌شدن است.

شفافیت؛ نه نمایش، نه گزارش‌سازی

شفافیت در این دوره به معنای انتشار صرف آمار نبوده، بلکه تبیین روابط مالی، وضعیت بنگاه‌ها و محدودیت‌ها را شامل شده است.

بازنشستگان امروز بهتر می‌دانند:

• منابع صندوق از کجا می‌آید
• گره‌ها دقیقاً کجاست
• و چه بخشی از مشکلات، ساختاری و چه بخشی قابل اصلاح مدیریتی است

همین آگاهی، انتظارات را واقعی‌تر و مطالبه‌گری را عقلانی‌تر کرده است؛ نشانه‌ای از ارتقای بلوغ ارتباطی صندوق با جامعه بازنشستگان.

تکمیل زنجیره تولید؛ خروج از بنگاه‌داری منفصل

یکی دیگر از نقاط کانونی راهبرد ۱۰۰ روزه، تمرکز بر تکمیل زنجیره تولید در شرکت‌های تابعه بوده است.

این نگاه، تفاوت بنیادین با مدیریت جزیره‌ای گذشته دارد.

به جای:

• فروش دارایی برای پرداخت تعهدات

حرکت به سمت:

• فعال‌سازی حلقه‌های مغفول
• افزایش ارزش‌افزوده
• هم‌افزایی میان شرکت‌های وابسته

اتفاقی که اگرچه نتایج مالی آن زمان‌بر است، اما برای بازنشستگان پیام روشنی دارد:

صندوق به‌جای «خرج آینده»، در حال «ساخت آینده» است.

مولدسازی؛ از واژه پرحاشیه تا ابزار هدفمند

مولدسازی، در این دوره نه به‌عنوان یک شعار پرریسک، بلکه به‌مثابه ابزار تأمین پایداری منابع تعریف شده است.

تفاوت مهم اینجاست که:

• مولدسازی با حفظ مالکیت راهبردی
• با هدف درآمد پایدار
• و در پیوند با زنجیره تولید

دنبال می‌شود، نه فروش شتاب‌زده دارایی‌ها. بازنشستگان این تغییر نگاه را در لحن، تصمیم‌ها و حتی مقاومت در برابر راه‌حل‌های کوتاه‌مدت می‌بینند.

چرا امید شکل گرفته است؟

امید بازنشستگان کشوری در ۱۰۰ روز گذشته، نه حاصل وعده‌های بزرگ، بلکه نتیجه چند تغییر واقعی است:

• گفت‌وگو به جای فاصله
• شفافیت به جای ابهام
• تولید به جای مصرف دارایی
• و برنامه به جای واکنش‌های مقطعی

این مسیر هنوز در آغاز راه است؛ اما همین که بازنشستگان حس می‌کنند در جریان امور هستند و آینده صندوق دارد طراحی می‌شود، نه وصله‌پینه، خود سرمایه‌ای ارزشمند برای ادامه اصلاحات است.

امروز می‌توان گفت صندوق بازنشستگی کشوری، پس از سال‌ها، نه فقط در حال اداره شدن، بلکه در حال بازتعریف رابطه‌اش با صاحبان اصلی خود است؛ و این، نقطه امیدواری جدی است.