شاخ به شاخ شدن پراید و کمپرسی چهار کشته بر جای گذاشت

به گزارش صد آنلاین ،  صبح زود ۲۰ آذر ۱۴۰۴، درست مثل همه روزهای کاری، چهار جوان کارگر از خانه بیرون آمدند؛ مسیری آشنا پیش رویشان بود، راهی که بارها و بارها آن را طی کردند. قرار بود مثل همیشه، چند دقیقه بعد به محل کار برسند و روزی دیگر از تلاش و زحمت را آغاز کنند؛ اما آن روز، جاده روی دیگری نشان داد، در همان مسیری که هر روز با خیال آسوده می‌پیمودند، نه به‌خاطر خطای خودشان، بلکه قربانی تصمیم اشتباه و خطای فاحش راننده‌ای دیگر شدند.

 دقایقی بعد، پرایدی که هر روز آن‌ها را به محل کار می‌رساند، زیر کمپرسی مچاله شد؛ خودرویی که دیگر شباهتی به وسیله نقلیه نداشت. آهن در هم فشرده، شیشه‌های خردشده و لکه‌های خون بر آسفالت، صحنه‌ای را رقم زد که نفس را در سینه حبس می‌کرد. سکوت جاده با صدای آژیر امداد شکسته شد، اما برای چهار جوان کارگر، دیگر خیلی دیر شده، پراید جامانده زیر کامیون؛ گواهی خاموش بود از اینکه یک خطای رانندگی چگونه می‌تواند مسیر زندگی را در چند ثانیه به پایان برساند. آنچه این سانحه را تلخ‌تر و دردناک‌تر می‌کند، هویت قربانیان آن است؛ چهار جوان در سن فعالیت و تلاش، که برای لقمه‌ای نان و تأمین معیشت خانواده‌هایشان راهی جاده شده بودند، اما هرگز به مقصد نرسیدند. جاده‌ای که می‌توانست مسیر زندگی باشد، در یک لحظه به پایان راه آن‌ها تبدیل شد.

این چهار جان از دست‌رفته فقط عددی در آمار نیستند؛ آن‌ها امید خانواده‌هایی بودند که حالا جای خالی‌شان با هیچ چیز پر نخواهد شد. هر سانحه در تصادفات جاده ای نقطه پایانی است بر زندگی انسان‌هایی که می‌توانستند همچنان در کنار خانواده‌هایشان باشند. پشت هر عدد در آمار تلفات، یک پدر چشم‌انتظار، مادری نگران، یا فرزندانی هستند که دیگر صدای بازگشت عزیزشان را نخواهند شنید، این همان واقعیتی است که گاه در میان گزارش‌ها و خبرهای روزمره گم می‌شود. بر اساس آمارهای استانی و کشوری، حدود ۶۷ درصد از جان‌باختگان سوانح رانندگی، بومی هستند. این واقعیت تلخ به‌روشنی بیانگر آن است که سهم خطای انسانی در بروز تصادفات، بسیار بالاتر از آن چیزی است که گاهی تصور می‌کنیم لذا رعایت نکردن مقررات، شتاب‌زدگی و تصمیم‌های پرخطر، هزینه‌ای می‌طلبد که به بهان جان انسان بوده و سنگین‌تر از جریمه و خسارت مالی است.

در کنار نقش تعیین‌کننده رانندگان، ایمنی جاده‌ها نیز موضوعی غیرقابل چشم‌پوشی است؛ طراحی اصولی دوربرگردان‌ها، جانمایی مناسب علائم هشدار دهنده، روشنایی کافی و نظارت مستمر، می‌تواند از بروز بسیاری از حوادث جلوگیری کند؛ جاده‌ای که ایمن نباشد، حتی راننده قانون‌مدار را نیز با خطر مواجه می‌کند. ایمنی جاده‌ها حاصل یک زنجیره به‌هم‌پیوسته از جمله راننده مسئول، خودروی ایمن و راه استاندارد است؛ لذا هر گسست در این زنجیره، به بهای جان انسان‌هایی تمام می‌شود که اغلب از طبقه کارگر و قشر زحمتکش جامعه هستند؛ کسانی که نبودشان، زندگی یک خانواده را از اساس متزلزل می‌کند. حادثه رانندگی جاده بیرجند– خوسف با چهار قربانی باید بیش از یک خبر کوتاه باشد؛ هشداری جدی برای بازنگری در رفتار رانندگی، ارتقای زیرساخت‌های جاده‌ای و تقویت فرهنگ ایمنی؛ شاید تنها در این صورت بتوان امیدوار بود که جاده‌ها، به‌جای صحنه سوگ و اندوه، مسیر امن زندگی و بازگشت به خانه باشند. البته توجه صنایع و واحدهای تولیدی به بحث سرویس ایاب و ذهاب کارگران هم یک مسئله پنهان در این زمینه بوده که نیاز به توجه دارد زیرا با توجه به افزایش جمعیت کارگری، درآمد پایین این قشر و هزینه‌های بالای تردد در این مسیرها توجه ویژه مسئولان را برای تامین زیر ساخت‌های شهرک صنعتی و رفاه این قشر تلاشگر و آسیب پذیر جامعه می‌طلبد. / حادثه 24