بارانی که از دعای پیامبر جاری شد/ نخستین نماز باران چگونه خوانده شد؟

به گزارش سرویس فرهنگی صدآنلاین، ماه‌ها بود که آسمان مدینه از باران تهی مانده بود. زمین ترک خورده، نخل‌ها پژمرده و چاه‌ها کم‌آب شده بودند. بادهای داغ، گرد و خاک بیابان را به شهر می‌آورد و دل مردم از بیم قحطی می‌لرزید. چشم‌های مردم به خانه پیامبر دوخته شده بود، امید به رحمت الهی در دلشان زنده بود.

یک روز، گروهی از مردم نزد پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آمدند و گفتند:
«ای رسول خدا، باران از ما دریغ شده؛ دام‌هایمان تلف می‌شوند و زمین‌ها خشکیده‌اند. از پروردگارتان برای ما طلب باران کنید.»

پیامبر مهربان، سختی مردم را در چهره‌هایشان دید و فرمود:
«فردا همه به بیرون شهر بروید تا برای نزول باران نماز بخوانیم.»

صحنه‌ای ماندگار در تاریخ مدینه

فردای آن روز، همه مردم ـ زن و مرد، پیر و جوان ـ همراه پیامبر به صحرا رفتند. پیامبر، لباسش را از پشت به جلو برگردانده بود؛ نشانه‌ای از فروتنی و پاکی دل در برابر خدا. ذکر بر لب و استغفار در دل داشت و چشم‌ها به آسمان دوخته شده بود.

دو رکعت نماز خواند؛ در رکعت نخست سوره حمد و «اعلی» و در رکعت دوم سوره «غاشیه». سپس دستانش را به سوی آسمان بلند کرد و با صدایی آرام ولی پرشکوه دعا نمود:
«خدایا، ما بندگان توایم؛ گناه‌کاریم اما ناامید نیستیم. زمین خشکیده است، رحمتت را بر ما بفرست؛ بارانی نافع و گوارا، نه ویرانگر و زیان‌آور.»

مردم نیز همراه او به گریه افتادند و با صدای بلند «آمین» گفتند.

آسمان باز شد و باران آمد

هنوز دعا تمام نشده بود که نسیمی خنک از سمت اُحد وزید. ابرهای خاکستری در افق جمع شدند و صدای رعد از دور شنیده شد. ناگهان آسمان گشوده شد و بارانی نرم و پیوسته بر زمین تشنه مدینه بارید. پیامبر با لبخند فرمود:
«این رحمتی است که خدا بر شما نازل کرد. شکر خدای را به جای آورید.»

باران سه روز پی‌درپی بارید. چاه‌ها پرآب شدند، نخل‌ها جان گرفتند و زمین خشک دوباره سبز شد. مردم با پای برهنه در کوچه‌های گل‌آلود می‌دویدند و می‌گفتند:
«این همان باران دعای محمد است.»

یادگار یک سنت نبوی

از آن روز، نماز طلب باران به‌عنوان سنتی نبوی در اسلام باقی ماند؛ نمازی دو رکعتی با نیت پاک، استغفار و حضور جمعی مردم. این سنت هرگاه خشکسالی و قحطی رخ داده، در شهرهای اسلامی تکرار شده است؛ از مدینه و دمشق تا بغداد، قاهره و تهران.

نماز طلب باران تنها دعایی برای آب نیست؛ یادآور این حقیقت است که خداوند مالک زمین، آسمان و دل‌های بندگان است و هرگاه مردم با تواضع و خلوص دعا کنند، رحمتش نازل می‌شود.