توبه نصوح/ آیا داستان نصوح حقیقت دارد یا تنها مثالی از آیه قرآن است؟

به گزارش صدآنلاین، اگر داستان فردی به نام نصوح و توبه او حقیقت داشته باشد، این داستان تنها یک مصداق از آیه قرآن کریم است و این آیه تفاسیر و معانی مختلفی دارد. به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، در میان مردم، داستانی مشهور درباره فردی به نام نصوح وجود دارد که پیش از توبه مرتکب گناهان زیادی شده بود. پس از وقوع حادثه‌ای که او را به وحشت می‌اندازد، از گناهانش توبه کرده و خداوند توبه او را پذیرفته است. اما در قرآن کریم، واژه «توبه نصوح» در آیه هشتم سوره تحریم آمده است: «یَا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَّصُوحًا؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید، به سوی خدا توبه کنید، توبه‌ای خالص».

بر اساس روایت تسنیم، علاوه بر این داستان، احادیث و روایات بسیاری به ماجرای توبه نصوح اشاره دارند. واژه «نصوح» در این آیه از ریشه «نصح» به معنای خلوص و پاکی گرفته شده است. بنابراین، توبه نصوح به معنای توبه‌ای خالص و بی‌غش است. در برخی روایات نیز آمده که یکی از شرایط توبه نصوح و خالص، این است که فرد توبه‌کننده در سه روز چهارشنبه، پنج‌شنبه و جمعه روزه بگیرد و این عمل را به عنوان یکی از مصادیق و شرایط توبه ذکر کرده‌اند. البته باید توجه داشت که توبه واقعی شرایط خاص خود را دارد که باید به تمام آن‌ها توجه شود.

بعضی مفسران نیز در تفسیر آیه هشتم سوره تحریم، به ماجرای توبه شخصی به نام نصوح اشاره کرده‌اند که مولوی (جلال‌الدین بلخی) در کتاب مثنوی معنوی آن را به صورت شعر بیان کرده است. این داستان با این مطلع آغاز می‌شود: «بود مردی پیش از این نامش نصوح / بد ز دلاکی زن او را فتوح». لازم به ذکر است که مثنوی معنوی تلاش کرده تا روایات و احادیث اسلامی را در قالب شعر و ادب بیان کند، اما صرفاً با استناد به این کتاب نمی‌توان این داستان را حقیقت محض دانست.

حتی اگر این ماجرا حقیقت داشته باشد و فردی به نام نصوح توبه‌ای واقعی کرده باشد، باید گفت که این تنها یک مصداق از آیه مذکور است. آیه مورد بحث تفاسیر و معانی مختلفی دارد که دامنه آن گسترده است.