به گزارش سرویس سلامت صدآنلاین، گال، یک بیماری پوستی مسری است که ناشی از کنههای ریز به نام Sarcoptes scabiei میباشد. این کنهها به لایه بالایی پوست نفوذ کرده و در آن تخمگذاری میکنند، که باعث بروز علائم ناخوشایندی نظیر خارش شدید، قرمزی و بثورات پوستی میشود. در این مقاله، به بررسی علائم گال، روشهای درمان آن و همچنین راهکارهای پیشگیری از شیوع این بیماری پرداختهایم.
علائم بیماری گال معمولاً بین ۴ تا ۶ هفته پس از ابتلا بروز میکنند، اما در افرادی با سیستم ایمنی ضعیف یا کسانی که پیشتر به این بیماری مبتلا شدهاند، این مدت زمان میتواند به ۱ تا ۲ هفته کاهش یابد. کنههای گال پس از نفوذ به پوست، در لایه اپیدرم حفرههایی ایجاد کرده و در آن تخمگذاری میکنند. سپس کنههای نابالغ در مدت زمان کوتاهی به بالغ تبدیل میشوند و علائم آزاردهندهای همچون خارش شدید و بثورات پوستی در فرد ایجاد میکنند.
علائم شایع بیماری گال عبارتند از:
فعالیت کنهها و تخمگذاری آنها میتواند منجر به واکنشهای آلرژیک و عفونتهای باکتریایی شدید شود. این عفونتها در صورت عدم درمان به موقع، میتوانند منجر به مشکلات جدی همچون زرد زخم، آبسه و حتی سپتیسمی (عفونت خون) شوند. در کودکان و افراد در معرض آسیبهای جدی، این عفونتها میتواند منجر به مشکلات کلیوی شود.
گال بهطور عمده از طریق تماس مستقیم پوست با پوست منتقل میشود. برای انتقال بیماری، تماسهای کوتاهمدت مانند دست دادن کافی نیست، بلکه تماسهای طولانیمدت مانند خوابیدن در یک تخت، مراقبت از فرد بیمار یا تماسهای فیزیکی طولانیتر موجب انتقال این بیماری میشوند. محیطهایی مانند زندانها، مدارس و خانههای سالمندان که بهداشت کمتری دارند، مکانهای شایعتری برای شیوع این بیماری هستند.
گال بهطور کلی در سه نوع اصلی دیده میشود:
گال قابل درمان است، اما درمان آن نیاز به توجه و اقدام بهموقع دارد. درمانهای رایج برای گال عبارتند از:
اگرچه درمانهای خانگی نمیتوانند جایگزین درمانهای پزشکی شوند، برخی از آنها ممکن است به کاهش علائم مانند خارش کمک کنند. این درمانها شامل:
برای جلوگیری از شیوع گال، رعایت بهداشت فردی و محیطی اهمیت بسیاری دارد:
گال در نوزادان و کودکان بهسرعت ظاهر میشود و اغلب علائم آن ملایمتر است. در این گروه سنی، درمان زودهنگام با کرم پرمترین ۵ درصد معمولاً موفقیتآمیز است.
در افراد سالمند نیز که سیستم ایمنی ضعیفتری دارند، گال ممکن است علائم شدیدتری داشته باشد و درمان آن بهویژه با داروهای خوراکی مانند ایورمکتین ضروری باشد.