جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
پس از وقفه ای یک ساله، امسال با تماس هایی که با سرکیس نعوم، روزنامه نگار مشهور لبنانی داشتیم مجددا توانستیم یادداشت های او را دریافت کنیم. به دلیل پاندمی کرونا، وی سال گذشته به ایالات متحده سفر نکرد و برای همین سلسله یادداشت هایش در دیدار از امریکا را نیز منتشر نکرد. او گفت بعد از بیست سال سفر مداوم به امریکا برای نخستین بار وقفه ای در این سفر ایجاد شد که مسببش کرونا بود. وی در پیامی که سال گذشته به سردبیر دیپلماسی ایرانی داد گفت که کرونا به قدری دست و پا گیر بود که حتی امکان سفرهای بین ایالتی نیز وجود نداشت برای همین هیچ کدام از برنامه هایش برای این سفر تحقق نیافت و برای همین از اساس سفر را لغو کرد. اما امسال با فروکش کردن کرونا، او به ایالات متحده رفت و توانست با مقامات سابق و فعلی امریکایی گفت وگو کند. قبل و بعد از سفر با او در تماس بودیم و با توافقی که با هم داشتیم سلسله یادداشت های مربوط به ایالات متحده اش را در اختیار ما قرار داد.
به این ترتیب این یازدهمین سال است که دیپلماسی ایرانی سلسله یادداشت های سرکیس نعوم را منتشر می کند. در ادامه بخش چهلم آن را می خوانید:
در ادامه گفت وگوهایم با یکی از مسئولان عالی رتبه و نفر اول در یکی از مراکز خیلی مهم پژوهشی امریکا که با وجود اینکه بسیاری از آن اداره به اداره های دولتی رفته اند و در سمت های عالی رتبه مشغول به کار شده اند اما در رسانه ها زیاد نامی از آن موسسه نمی آید، گفتم: «حرف هایی هست که می گویند سوریه در آینده کشوری فدرالی با حکومت مرکزی ضعیفی خواهد بود که رئیسش سنی خواهد بود اما همانند دوران مرحوم اسد پدر و پسرش، بشار، دستگاه امنیتی و ارتش که در دست آنهاست، قدرت همچنان در دست علوی ها خواهد ماند و چه بسا حرف اول و آخر را همچنان همانها بزنند.»
جواب داد: «شاید هنوز زود باشد درباره این چیزها حرف بزنیم. همچنان احتمال بروز جنگ جدید در سوریه از جانب ترکیه وجود دارد، این در صورتی است که حزب الله ارتشش را به سوریه نفرستد، اگر حزب الله در سوریه همچنان بماند احتمال وقوع جنگ جدید بسیار ضعیف است. الآن وضعیت فرق می کند و خیلی با گذشته متفاوت است. دنیا درگیر جنگ جاری در اوکراین است. و ایران با امریکا در وین مذاکره می کند و شاید نتیجه آن احیای توافق هسته ای باشد. اسرائیل در مرزهای لبنان است و هر از گاهی تهدید می کند و دنبال بهانه می گردد و در کارها بزرگ نمایی می کند.»
بعد پرسید: «آینده لبنان را چگونه پیش بینی می کنی؟»
نظرم را درباره لبنان برایش شرح دادم و گفتم که خیلی ها می گویند لبنان هیچ وقت یک کشور مدنی ملی یا سکولار نبوده و برخلاف آنچه در قانون اساسی آمده، همیشه کشوری طایفه ای دینی قوی بوده است. برای همین در ابتدا کشور مستقل مسیحی بوده اما بعد کشوری شده که جنگ داخلی را تجربه کرده، شش سالی که سپری کرده به دلیل نقش آفرینی حضور فلسطینیان مسلح در آن، کاملا متفاوت بوده است، کشوری مسلمان بوده اما آنچه رهبری اش می کرده اهل تسنن بوده است. این مرحله در سال 1982 بعد از اشغال لبنان توسط اسرائیل و بیرون رانده شدن سازمان آزادیبخش فلسطین و هزاران تن از مبارزان آن از لبنان به پایان رسید. امروز لبنان واقعا به طور گسترده ای تحت تاثیر شیعیان است و به نحوی به سمت عصر شیعی می رود تا همه از این وضعیت خسته شوند و استیلای شیعیان بر خود را بپذیرند، عملا آینده رهبری لبنان از آن شیعیان خواهد بود، اما قبل از ایجاد نظام منطقه ای جدید هیچ چیز تغییر نخواهد کرد.»
نظر داد: «چنین چیزی ممکن است اتفاق بیفتد اما باید منتظر بمانیم و ببینیم امور چگونه به پیش خواهد رفت و سرانجام چه پیش خواهد آمد، شاید چیزی خلاف پیش بینی ها و انتظارات به وقوع بپیوندد.»
ادامه دارد...