Sadonline | صدآنلاین | اخبار روز ایران و جهان

صد آنلاین | ناآرامی‌ها در فرانسه نتیجه روی هم انباشته شدن پیامد بسیاری از سیاست‌های دولت است که احتمالا به سال ۲۰۰۵ بازمی‌گردد؛ یعنی زمانی که در حومه شهرها اعتراضاتی به سیاست‌های تبعیض‌آمیز وزارت کشور فرانسه به راه افتاد و حدود سه ماه به طول انجامید. در آن زمان شعله اعتراضات خاموش شد؛ اما سیاست‌های گفته شده تغییر نکرد بلکه با صعود راست‌گراهای تندروی فرانسوی تشدید شد.

علی مفتح در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ننائل مرزوق، نوجوان ۱۷ ساله ای که با بی رحمی به دست پلیس فرانسه کشته شد از نسل بانلیو بود. وی در نانتِر، همان جایی در حومه پاریس که روزگاری کارگران الجزایری شب را به روز می رساندند زندگی می کرد. نانتر، یک از حلبی آباد هایی «bidonville - بیدون ویل» بود که پدر الجزایری نائل در آن زندگی می کرد. پدری که بعد از ترک خانواده، نائل هیچ گاه وی را ندید. به عنوان تنها فرزند خانواده، نائل بعد از ترک مدرسه در پیتزا فروشی کار می کرد. داستان زندگی وی با ترک کردن و ترک شدن ها در جامعه و خانواده نوشته شده بود. شاید تنها دلبستگی وی در دنیا هم مادرش بود که بعد از قتل نائل او را «بهترین دوست» خود خطاب کرد. روزی که مادر وی نمی دانست «دوستت دارم مامان» نائل و بوسه خداحافظی او قبل از ترک خانه آخرین دیدار وی با فرزندش خواهد بود.

صلاح الدین خدیو در یادداشتی می نویسد: شکاف های امروز "ملت فرانسه" میراث گسترش امپراتوری مدرن آن در ماورای بحار و "آفریقای فرانسه" است. تنها راه چاره هم ناسیونالیسم مدنی است. یعنی وفاداری شهروندان به نهادهای سیاسی و نه ملت قومیتی از قبل موجود و در اینجا فرانسوی های اصل! در واقع تبدیل شدن ملت به دیگی مذاب از نوع آمریکا و اخیرا انگلیس. اما طی کردن این پیچ چندان ساده نیست و هر کس نقشەی راە خود را دارد. چپ ها و لیبرال ها و گلوبالیست ها چیزی می گویند و راست های افراطی و همپالگی هایشان چیزی دیگر.

امانوئل مکرون، رئیس جمهوری فرانسه رفتاری از خود نشان داد که برخی کوچک شمردن جنایت صورت گرفته و حوادث بعد از آن دانستند. به این ترتیب که او در کنسرت التون جان، خواننده انگلیسی شرکت کرد و با او در حالی که لبخند به لب داشت عکس یادگاری گرفت. این امر باعث شد برخی روزنامه‌های انگلیس بنویسند در حالی که مکرون با التون جان جشن می‌گرفت، فرانسه در می سوخت.

تظاهرات اخیر در فرانسه نه جنبه اقتصادی و نه جنبه اعتراضی به سیاست های دولتی دارد، بلکه اعتراض به عملکرد پلیسی است که پیر و جوان نمی فهمد و از قدرت پلیسی خود سوء استفاده می کند تا خشونت به خرج دهد، به معنای دیگر با کمک مصونیت پلیس بودن از خشونت به خرج دادن لذت می برد.