جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
به گزارش صد آنلاین، متهم که مردی جوان به نام نعیم است چند ماه قبل در جریان درگیری شدیدی که با همکارش عبدالله داشت، او را به قتل رساند.
قتل عبدالله توسط صاحبکار او گزارش شد. این مرد به ماموران گفت: نعیم و عبدالله هر دو برای من در ساختمان کار می‌کردند. روز حادثه وقتی برای سرکشی به ساختمان نیمه کاره رفتم، متوجه شدم نعیم نیست و جسد عبدالله هم در اتاقک نگهبانی افتاده است.
با انتقال جسد عبدالله به سردخانه تحقیقات برای پیدا کردن نعیم آغاز و او چند روز بعد در شرق کشور بازداشت شد. نعیم بعد از دستگیری به قتل اعتراف کرد و راهی زندان شد، اما قبل از اینکه پای میز محاکمه برود، موفق به جلب رضایت اولیای دم شد.
نعیم که بعد از اخذ رضایت برای محاکمه به لحاظ جنبه عمومی جرم به شعبه 13 دادگاه کیفری استان تهران منتقل شده بود، گفت: من برای جلب رضایت اولیای دم همه دارایی خودم و خانواده‌ام را به حراج گذاشتم و حالا نه فقط خودم بلکه خانواده‌ام هم دیگر چیزی ندارند.
او گفت: من و عبدالله از سال‌ها قبل با هم دوست بودیم و رفاقت خوبی داشتیم. ما به ایران آمدیم تا کار کنیم و پولدار شویم. سال‌ها در ایران کار کردیم. در ساختمان نیمه کاره ای هم که مرگ عبدالله اتفاق افتاد، همکار بودیم. مدتی بود با هم اختلاف پیدا کرده بودیم و نتوانستیم این اختلاف را حل کنیم. آخرین بار با هم بحث کردیم و او با پیچ‌گوشتی به سمتم حمله‌ور شد و من با سنگ به سرش کوبیدم. همان موقع عبدالله بیهوش روی زمین افتاد و من که ترسیده بودم، فرار کردم.
متهم گفت: بعد از دستگیری من، پدر و مادرم برای اینکه بتوانند رضایت اولیای دم را بگیرند خانه‌باغ بزرگی را که در هرات داشتیم به خانواده مقتول دادند. آن خانه‌باغ تنها دارایی ما بود. مقداری هم پول دادیم که پس‌انداز خودم بود. من از دادگاه درخواست دارم با توجه به وضعیتی که در آن هستم کمک کنند. خواستار این هستم که آزاد شوم. ما همه دارایی‌مان را از دست دادیم و من باید بتوانم کار کنم و دوباره آن را برگردانم چون پدر و مادرم آواره شده‌اند.
هیات قضات بعد از گفته‌های متهم و وکیل مدافع او، برای تصمیم‌گیری وارد شور شدند.