يکشنبه ۱۷ فروردين ۱۴۰۴
بازدید:۳۳۸
صد آنلاین | پارک تاریخی آیوتایا، با ویژگی‌های باستانی و بازسازی‌های هنری، جایی است که تاریخ باستانی تایلند به نمایش درآمده و یکی از مقصدهای گردشگری مهم در این کشور محسوب میشود.به گزارش صد آنلاین ، آیوتایا برای مدت بیش از ۴۰۰ سال پایتخت سیام باستان بود. این شهر چندین بار توسط مهاجمان برمه‌ای در طول دهه ۱۷۰۰ ویران شد و منجر به انتقال پایتخت این کشور به بانکوک شد. ویرانه‌های آیوتایای باستانی هنوز پابرجا هستند و یکی از جاذبه‌های مهم گردشگری در تایلند هستند.
از آنجایی که بیشتر آیوتایا با غارت و سوزاندن شهر توسط برمه‌های مهاجم در سال ۱۷۶۷ ویران شد، بقایای چندین شهرک در خارج از جزیره توسط کشور‌های خارجی ساخته شد تا اهمیت تجارت فشرده آیوتایا با بسیاری از کشور‌های خارجی را نشان دهد.
نکات برجسته پارک آیوتایا
این منطقه در اسفند ۱۳۵۱ تأسیس شد.
این منطقه از سال ۱۹۹۱ به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.
پادشاهان آیوتایا سه کاخ سلطنتی در این جزیره ساخته بودند.
این پارک در جزیره‌ای قرار دارد که توسط رودخانه‌های چائو فرایا، پا ساک و لوپبوری در شهر آیوتایا در ۸۰ کیلومتری شمال بانکوک احاطه شده است.
با وجود اینکه بیشتر بنا‌های تاریخی در وضعیتی ویران قرار دارند، اما برای بودایی‌ها مکان‌های مقدسی هستند. لطفا در هنگام بازدید احترام بگذارید.
پارک تاریخی آیوتایا
پارک تاریخی آیوتایا از خرابه‌های معابد و کاخ‌های پایتخت پادشاهی باستانی آیوتایا تشکیل شده است. این پارک در جزیره‌ای قرار دارد که توسط سه رودخانه احاطه شده است، جایی که پایتخت قدیمی تایلند در آن قرار داشته است.
پادشاهی آیوتایا در طول بیش از ۴۰۰ سال عمر خود، تعداد زیادی معابد به سبک‌های مختلف ساخت. بسیاری از آن‌ها توسط دپارتمان هنر‌های زیبای تایلند بازسازی شده اند.
میراث جهانی یونسکو پارک آیوتایا
شهر تاریخی آیوتایا از سوابق تاریخی به خوبی شناخته شده است. به عنوان یکی از بزرگترین شهر‌های جهان در زمان خود و یک مرکز مهم سیاسی، اقتصادی و مذهبی، بسیاری از بازدیدکنندگان حقایقی درباره شهر و تجربیات خود در آنجا ثبت کردند.
این پارک در این جزیره قرار دارد که توسط سه رودخانه مهم به نام‌های چائو فرایا، لوپبوری و پا ساک احاطه شده است. بقایای معماری معابد و کاخ‌های پادشاهی باستانی آیوتایا یکی از با ارزش‌ترین مکان‌های تاریخی تایلند را تشکیل می‌دهد. این منطقه ۷۱۵ هکتاری از سال ۱۹۹۱ به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده است، زیرا دوران شکوفایی یکی از بزرگترین پادشاهی‌ها در تاریخ هندوچین را به تصویر می‌کشد.