جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
وقتی از نقش و اهمیت کاپیتان در یک تیم حرف می‌زنیم، وحید امیری و آخرین بازی پرسپولیس تا اینجا مقابل نساجی بهترین مثال و نماد می‌تواند باشد. وحید امیری که این هفته‌ها به جای عالیشاه وارد زمین می‌شد اما نیمکت نشینی هم از ارزش و احترام و جایگاه او نزد همبازیان کم نکرده است.
پرسپولیس همیشه جای ستاره‌ها بوده و در حال حاضر هم تیمی پرستاره است. بازیکنانی که از سراسر ایران با درخشش در تیم‌های دیگر چهره شده و با ارقام درشت و هیاهوی بسیار به پیراهن تیم بزرگ پایتخت می‌رسند. حتی در شرایط عادی تمرین هم کنترل این ستاره‌ها کار سختی است، چون به قول حضرت سعدی دو پادشاه در یک اقلیم نمی‌گنجند!
بازیکنان، از خانواده‌ها و شرایط و خاستگاه‌های فرهنگی مختلف می‌آیند و خیلی طبیعی است که با یکدیگر پیرامون مسائل مختلف اختلاف نظر داشته باشند. در فوتبال ایران تقریباً کسی نیست که از این اختلاف نظر بزرگ سروش رفیعی با مهدی ترابی خبر نداشته باشد، دو هافبک با سابقه و ملی‌پوش که تقریباً در همه چیز با یکدیگر اختلاف دارند!
در نیمه اول در ورزشگاه وطنی دو اتفاق با فاصله کم افتاد که از چشم بسیاری پنهان ماند، در آن هیاهوی ورزشگاه و حساسیت مسابقه طبیعی هم هست که خیلی‌ها متوجه نکات ریز اما مهم نشوند ولی این خیلی‌ها شامل کارشناسان و اهل فن نمی‌شوند!
در نیمه اول سروش رفیعی در یک صحنه و با وجودی که عیسی آل کثیر در شرایط مناسبی قرار داشت، ترجیح داد با یک پاس تو در مهدی ترابی را راه بیندازد اما پاس او وقتی به ترابی رسید که او استارت زده و در موقعیت آفساید قرار داشت.
همین اتفاق باعث بگو مگوی جزئی بین دو ستاره شد. ترابی معتقد بود که سروش دیر پاس داده و سروش می‌گفت تو زود حرکت کردی، آن طرف عیسی هم شاکی بود که چرا مرا ندیدید!
لحظاتی بعد روی دروازه پرسپولیس یک ضربه ایستگاهی اتفاق افتاد، به خاطر خطای سروش روی بازیکن نساجی و درست در همین لحظه بحث صحنه قبل تبدیل به یک بگو مگوی جدی شد. ترابی معتقد بود که سروش نباید در چنان موقعیت خطرناکی خطا می‌کرد و جواب سروش هم که قابل حدس است!
در این لحظات که دو بازیکن تحت تاثیر ضربان بالا و فشار بازی ممکن بود هر لحظه کنترل خود را از دست داده و حاشیه‌ای بزرگ برای پرسپولیس ایجاد کنند، وحید امیری خود را به صحنه رساند و با آن تجربه بالا و البته به لطف جایگاهی که نزد بازیکنان دارد، با یک انگشت روی بینی و بالا بردن دست‌هایش به نشانه اتمام ماجرا، هر دو طرف را از یکدیگر دور کرد و غائله را خواباند.
وحید به وضوح در صحنه‌های تلویزیونی خود را میان این دو هافبک قرار و اجازه نداد آنها به هم نزدیک شوند و سپس با همان دو دست آنها را به دور شدن از صحنه و یکدیگر دعوت کرد. و چقدر خوب که این دو بازیکن با تجربه با احترام به موقع به دستور کاپیتان، هم خود را از احتمال دریافت کارت نجات دادند و هم تیمشان را از یک حاشیه بزرگ که این هفته‌های حساس آخر می‌توانست خطرناک‌تر از استقلال برای قهرمانی باشد و چه بسا اگر کار بالا می‌گرفت، پرسپولیس در همان نیمه اول ۱۰ نفره شده بود!
این ارزش و اهمیت وجود یک کاپیتان در فوتبال است.
21458/غ