جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
بعد از وقوع رنسانس در اروپا و دنیای مسیحیت، روحانیت مسیحی هیچ گونه نقشی در امور سیاسی و اجتماعی مردم بازی نمی کرد و نقش آفرینی آن محدود به طلب آمرزش برای مردم در کلیساها بوده است.
اما تحولات اخیر ارمنستان باعث شده روحانیت مذهبی این کشور بعد از قرنها دخالت دین مسیحیت در عرصه سیاست را کلید بزند و این پیشتازی و تبعات آن باید به دقت مورد توجه جمهوری اسلامی ایران باشد.
در اعتراضات ارمنستان علیه واگذاری چند روستای مرزی توسط دولت پاشینیان به باکو، مقامات مذهبی، نقش بسیج سیاسی و وحدت بخشی به جامعه معترض را برعهده گرفته اند. کلیسای ارمنی همیشه یکی از پایه های قوام بخش ارمنستان بوده و احیای توانمندی آن می تواند به حفظ تمامیت ارضی ارمنستان در برابر تهاجم باکو و ترکیه به نمایندگی ناتو و صهیونیست ها کمک کند.
آنچه در ارمنستان در حال وقوع است، تاثیری مستقیم بر امنیت و اقتصاد و سیاست در ایران خواهد گذاشت. شکست روحانیت مسیحی برای حفاظت از ارمنستان در برابر هجوم نیروهای متحد غرب و صهیونیسم برای ایران نیز مطلوب نیست و این مساله ای است که نباید از چشم مقامات کشور دور بماند. انفعال ما خطرناک است!
نباید با خط کش دینی تحولات ارمنستان را فهم کنیم و به اشتباه تصور کنیم چون این کشور مسیحی است و ما مسلمان، آنچه در آن رخ می دهد ارتباطی با ایران ندارد و از هم افزایی با روحانیت مسیحی ارمنستان خودداری کنیم.
در شرایطی که دولت علیف، شمال ارس را تقدیم صهیونیست ها، انگلیس، ناتو، تجزیه طلبان ضدایرانی و حامیان پهلوی و منافقین کرده، و یک کشور شیعه همسایه با اهمال و خوش خیالی و بی توجهی ما به شعبه دوم اسراییل مبدل شده، تنها مسیر دسترسی باقی مانده به قفقاز جنوبی برای ایران، ارمنستان است.
ارمنستان نیز به علت محاصره توسط دشمنان نیازمند همراهی ایران است. در این وضعیت جمهوری اسلامی ایران باید دست یاری خود را به سمت تمامی نیروهای همفکر در این کشور دراز کند.
در این شرایط باید رویکردی خلاقانه و نو به امور برای حفظ نفوذ خود در قفقاز داشته باشیم و طرحی نو دراندازیم. سازمان های متولی امور فرهنگی و دینی در کشور در تهران و قم و ... باید درک و برداشت های خود از شرایط قفقاز جنوبی را به روز کنند و تعاملات و رفت و آمدهای دوجانبه میان ایران و ارمنستان و از جمله روحانیت شیعه و کلیسای ارمنی افزایش یابد.
گفتمان روحانیت کلیسای ارمنی با توجه به خصومت تاریخی آنها با یهودیت و صهیونیسم کاملا سازگار و همراستا با گفتمان جمهوری اسلامی است و در چهار ماه اخیر درگیری‌های شدیدی میان ارامنه مقیم قدس و صهیونیستها هم رخ داده که متاسفانه انعکاس چندانی در رسانه های ایران نداشته. این ظرفیت مغفول اگر مورد توجه ایران قرار بگیرد، فرصت های بی نظیر امنیتی و اقتصادی و سیاسی برای ایران در قفقاز خلق خواهد کرد.
ایران باید در کنار تقویت نیروی حسینیون و حمایت از آن برای پیشبرد گفتمان شیعی صحیح در باکو و جبران عقب ماندگی چندین ساله در این کشور، در کنار دولت ارمنستان از کلیسای ارمنی ضدصهیونیستی ارمنستان نیز حمایت کند تا این دو بال بتوانند به حفظ منافع ایران در ارمنستان کمک کنند. خوشبختانه حسینیون در ایران در ماه های اخیر مورد حمایت و توجه بیشتری بوده اند و این درک باید در مورد نقش و جایگاه کلیسای ارمنی که تفاوت جدی با کلیسای کاتولیک و ... دارد نیز رخ دهد.
متاسفانه برخی نیروهای قوم گرا یا دارای درک ناقص و سطحی از تحولات منطقه قفقاز اجازه استفاده از این فرصت ها را محدود می کنند که امید است، به حاشیه رانده شوند. تحولات در قفقاز جنوبی با سرعتی بالا در حال وقوع است و فرصتی برای تکرار اشتباهات سی سال گذشته یا برخورد منفعلانه با رویدادها نداریم. غفلت در این زمینه آینده ایران را به چالش خواهد کشید.