جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
ایران در دومین مسابقه خود در جام ملت‌های آسیا با تک گل مهدی قایدی هنگ کنگ را برد و صعود خود به دور یک هشتم نهایی را قطعی کرد. نمایش ایران در این مسابقه منتقدان بسیاری داشت، قبل از این بازی هم ژاپن به عراق باخت تا همه آسیا حالا پیرامون احتمالات مرحله بعدی صحبت کنند. وسط این دو غوغا گل مهدی قایدی و نمایش او کاملاً زیر آوار اخبار و حواشی ماند، گلی که از دو زاویه ظاهری و باطنی قابل بررسی است و نکات بسیاری دارد.
گل مهدی قایدی انصافاً تماشایی و بسیار با ارزش بود. هدف فوتبال پیروزی است و برد و امتیازات، با زدن گل به دست می‌آید. ما با این یک گل ۳ امتیاز بازی را گرفتیم و به مرحله بعد رسیدیم. از نظر ظاهری این گل بسیار نکته داشت. قایدی عین بازی اول در کمال تعجب همگان وارد ترکیب شد، عین بازی اول در نیمه اول، دوباره از سمت چپ، دوباره با یک بغل پای راست و دوباره به کنج مخالف زاویه دروازه! همه چیز مثل یک کپی تکرار شد! این بار هم قایدی اولین فرصت و اولین توپ را به گل تبدیل کرد، تنها کسی که پاس گل را به او داد تغییر کرده بود! این بار میلاد محمدی پاس گل داد که در بازی اول اصلاً در ترکیب نبود.
این گل از نظر ظاهری بسیار زیبا و تماشایی و فنی بود اما در لایه درونی خود حقیقتی به نام چمن صاف و مخملی را هم داشت! چمن ورزشگاه درست مثل آسفالت صاف بود و توپ بدون حتی یک بار کله خوردن، قل خورد و به درون دروازه رفت. شک نکنید این گل در هیچ کدام از ورزشگاه‌های ما به ثمر نمی‌رسید و توپ در نهایت چند متر با جایی که قایدی تصمیم داشت آن را بفرستد، فاصله می‌گرفت! این گل در یک ورزشگاه غیر استاندارد اصلاً به ثمر نمی‌رسید.
اما جنبه‌های باطنی این گل، از ارزش و سه امتیاز آن تا حقیقتی به نام کیفیت و توانمندی بازیکن! ببینید فوتبال ایران چه پتانسیلی دارد که همین مهدی قایدی در یک سال اخیر که امیر قلعه‌نویی هدایت تیم ملی را بر عهده گرفته در بیشتر اردوهای تیم ملی اصلاً دعوت نمی‌شد. قبل از شروع جام هم کمتر کسی تصور می‌کرد فرصت بازی به قایدی برسد! یعنی ببینید ایران چه پتانسیل و توانایی فردی دارد که چنین ستاره‌ای هم قرار نبود اصلاً برای ما بازی کند.
در فوتبال یک تیم همه با هم تلاش می‌کنند و نتیجه می‌گیرند اما هر تیمی را بازیکنان تشکیل می‌دهند. پس کیفیت و توانایی بازیکن با بازیکن بسیار متفاوت و عاملی تعیین کننده و سرنوشت ساز در نتیجه یک تیم می‌شود. گل قایدی را مقایسه کنید با ضربه‌ای که اورتون مهاجم برزیلی شماره ۱۱ هنگ کنگ مقابل دروازه خالی ما خراب کرد. اصلاً چرا غریبه؟ مقایسه کنید با توپی که شهریار مغانلو در ریباند مقابل دروازه خالی حریف از دست داد. قایدی در باطن تفاوت خود را با سایر بازیکن‌ها به رخ کشید و البته که مثل بازی اول، مزد گلزنی را با تعویض گرفت! این بار به جای شروع نیمه دوم در دقیقه ۶۵ بیرون رفت تا دوباره محبی جای ثابت خود در سمت چپ خط هافبک را پس بگیرد.
چقدر خوشبخت است فوتبال ایران که ستاره‌هایی مثل قایدی دارد و در یک لحظه می‌توانند تفاوت‌ها را رقم بزنند.