جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
بازدید:۴۲۹
صد آنلاین | نمای تلسکوپ هابل از یک کهکشان مارپیچی گچی، دیدنی است. تماشای‌اش مانند خیره‌شدن به دنیای متفاوتی است که هرگز نمی‌توانیم از نظر فیزیکی آن را کشف کنیم.
تلسکوپ فضایی هابل، تصویر جدیدی از یک کهکشان مارپیچی ارسال کرده ۷۸ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. این کهکشان با عرض ۷۵ هزار سال نوری، شبیه یک اثر هنری به نظر می‌رسد. حتی ناسا در توصیفی که همراه تصویر منتشر کرد، آن را کهکشانی با بازوهای مارپیچی آبی روشن و دارای دنباله‌هایی از غبار نارنجی تیره توصیف می‌کند.
این غبار روی ساختار مارپیچی شبیه به میله دیده می‌شود و همین کهکشان NGC ۶۹۵۱ را در گروه کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای قرار می‌دهد. این میله‌ها را می‌توان به عنوان محلی حاصل‌خیز برای تولد ستارگان در نظر گرفت.
عکس تازه منتشرشده با استفاده داده‌هایی در نور مرئی و فروسرخ از دوربین میدان گسترده ۳ (WFC ۳) و دوربین پیشرفته (ACS) هابل ساخته شده است. WFC ۳ در سال ۲۰۰۹ در حین یک ماموریت خدماتی توسط فضانوردانی که برای سرهم کردن تجهیزات هابل به مدار رفتند، روی این تلسکوپ نصب شد. ACS نیز به روشی مشابه به عنوان ارتقائی جایگزین دوربین اصلی روی هابل نصب شد؛ و این تلاش‌ها باعث شد که ما بتوانیم امروز این تصویر حیرت‌انگیز را ببینیم.
بازوهای مارپیچی آبی روشن در اطراف مرکز سفید درخشان این کهکشان پرستاره می‌چرخند.
تاریخچه این کهکشان نیز بسیار جالب است. ناسا توضیح می‌دهد که NGC ۶۹۵۱ حدود ۸۰۰ میلیون سال پیش بالاترین میزان تشکیل ستاره را تجربه کرد (قبل از زمان دایناسورها روی زمین)، اما پس از آن تولد این ستاره‌ها برای ۳۰۰ میلیون سال متوقف شد. سپس، کارخانه ستاره‌سازی دوباره شروع به کار کرد. برخی از آن ستارگان نیز در اثر انفجارهای عظیم ابرنواختری از بین رفتند. اعتقاد بر این است که شش مورد از آن فوران‌های بزرگ در ۲۵ سال گذشته رخ داده است.
سن متوسط یک خوشه ستاره‌ای، یا گروهی از ستارگان متصل به گرانش، در این کهکشان ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون سال است، هرچند عمر برخی از آن‌ها به یک میلیارد سال می‌رسد. نواحی متلاطم گاز که به رنگ قرمز تیره نشان داده شده‌اند، قسمت‌های آبی روشن را که خوشه‌های ستاره‌ای هستند، احاطه کرده‌اند.
NGC ۶۹۵۱ تابش مادون قرمز زیادی ساطع می‌کند و دارای مواد گازی با حرکت آهسته در مرکز است. با این حال، برخی از ستاره‌شناسان NGC ۶۹۵۱ را به عنوان یک کهکشان با خط انتشار هسته‌ای کم یونیزاسیون (LINER) طبقه‌بندی می‌کنند.
به مرکز تصویر توجه کنید؛ جایی که می‌توان استنباط کرد که سیاهچاله بسیار پرجرم در آن قرار دارد. دانشمندان می‌گویند که این سیاهچاله توسط حلقه‌ای از ستاره‌ها، گاز و غبار با وسعت حدود ۳۷۰۰ سال نوری احاطه شده است.
برچسب ها :