جمعه ۱۵ تير ۱۴۰۳
نیکیتا سماگین، ایران شناس روسی، در مقاله خود تحت عنوان «دوستی بدون جایگزین. چرا ایران محکوم به قرابت با روسیه است؟» چنین می نویسد: ایرانی های اپوزیسیون گرا در حال ترویج ایده چنگالی هستند که تهران اکنون با آن مواجه است: غرب یا روسیه را انتخاب کنید. با این وجود، چنین صحبت هایی حدس و گمان است که هیچ ربطی به واقعیت ندارد. ایران امروز در شرایطی نیست که بتواند، بین غرب و روسیه یکی را انتخاب کند.
به طور بالقوه، کشورهای اروپایی امروز می توانند، به طور غیر قابل قیاسی، بیشتر از روسیه به ایران سرویس بدهند. در تئوری، می توان یک معامله برد – برد را تصور کرد: عدم همکاری با مسکو در ازای سرمایه گذاری و فناوری غربی. تهران قطعا موافقت خواهد کرد. اما، هیچ کس هرگز چنین معامله ای را به ایرانی ها پیشنهاد نخواهد کرد، مهم نیست که همکاری آنها با مسکو تا کجا پیش برود.
تحریم های کنونی علیه ایران نتیجه درهم تناقض های گسترده با غرب است که با برنامه های هسته ای و موشکی ایران، نقض حقوق بشر، اقدامات ایران در خاورمیانه و در نهایت، مشارکت در مناقشه اوکراین مرتبط است. حامیان گفت وگو با ایران در اروپا و امریکا به ناچار با استدلال هایی روبه رو خواهند شد که چیزی برای سرپوش گذاشتن ندارد. به آنها گفته می شود: نمی توان با کشوری مذاکره کرد که در آن زنان به دلیل نداشتن روسری مورد ضرب و شتم قرار می گیرند و در آن هواپیماهای بدون سرنشین ساخته می شوند که غیرنظامیان اوکراینی را می کشند. سوالاتی درباره این که با برنامه موشکی ایران و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که امریکا آن را به عنوان یک سازمان تروریستی معرفی کرده است، چه باید کرد، بی پاسخ خواهد ماند.
امریکا و اتحادیه اروپا باید عدم توانایی خود برای توقف روابط تهران و مسکو را بپذیرند. سیستم کنترل و توازن دموکراتیک در هر صورت مانع از لغو تحریم ها خواهد شد. بنابراین، ایران روسیه را ترک نخواهد کرد. درست است، نه از عشق بزرگ، بلکه به این دلیل که او جایی برای رفتن ندارد. همچنین، روسیه به دلیل انزوای خود ایران را ترک نخواهد کرد. به این معنا، که برای اولین بار در تاریخ، افزایش متقابل و کامل در روابط دو کشور رخ داده است.
منبع: یوروآسیا دیلی