جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
به گزارش صد آنلاین ، روز دوشنبه نهم مردادماه نشستی در دوحه میان مقامات آمریکایی و طالبان برگزار شد که در آن موضوعات فیمابین مورد بررسی قرار گرفت.
در این دیدار، هیات طالبان به رهبری مولوی «امیرخان متقی» وزیر امور خارجه موقت و نمایندگان وزارت اقتصاد و بانک افغانستان و هیات ۱۵ نفره آمریکا به ریاست «توماس وست» نماینده ویژه واشینگتن در امور افغانستان حضور داشتند.
آمریکایی‌ها از تابستان 2021 تا به امروز همواره بر این ادعا بوده‌اند که طالبان را به رسمیت نشناخته و با این عنوان نیز به اعمال تحریم‌ها و حتی بلوکه کردن 7 میلیارد دلار از دارایی‌های افغانستان اقدام کرده‌اند.
اکنون اما «ودانت پتل» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در توجیه چرایی مذاکره با طالبان گفته است: «ما همواره تصریح کرده‌ایم که هر جا پای منفعت آمریکا در میان باشد با طالبان گفت‌وگو می‌کنیم.»
این موضع‌گیری نشان می‌دهد که برای آمریکایی‌ها سرنوشت مردم افغانستان و درد و رنجی که به دلیل 20 سال حضور اشغال‌گران و بی‌تعهدی آنها پس از خروج متحمل شده‌اند هیچ اهمیتی ندارد.
در مقطع فعلی هم محور مذاکرات با طالبان، نه رفع تحریم‌ها و کمک به رفع نیازهای میلیون‌ها شهروند افغانستانی، بلکه آزادی دو شهروند آمریکایی بود، چنانچه وزارت خارجه آمریکا اعلام کرد که در دوحه خواستار آزادی فوری و بی‌قید و شرط دو شهروند آمریکایی خود شده‌اند.
این رفتار دولت بایدن یادآور عملکرد ترامپ در مذاکره و توافق با طالبان است که در سال 2020 با ادعای کاهش حملات به نیروهای آمریکایی صورت گرفت.
این تشابه رفتاری نشان می‌دهد که نزد هر دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه، دخالت در امور کشورها رویه‌ای ثابت بوده و نقض حقوق ملت‌ها و مرگ میلیون‌ها نفر بر اثر گرسنگی و فقر و هیچ اهمیتی برای آنها ندارد.
از سویی؛ گرچه ادعای حمایت از آزادی زنان و فعالیت‌های اجتماعی آنها همواره محور تبلیغاتی حکام آمریکایی برای دخالت در سایر کشورها است اما در عمل چنین موضوعی اساسا اولویت ندارد، چنانچه در بیانیه وزارت خارجه آمریکا درباره نشست دوحه تنها یک بار به حقوق زنان و دختران در افغانستان اشاره و از آن عبور شده است.
از درس‌های مهم این نشست برای حکام فعلی افغانستان اینکه؛ برای عبور از مشکلات خود به جای تکیه به غرب، باید در مسیر تعامل بیشتر با همسایگانی گام بردارد که در طول سال‌های اشغال افغانستان و پس از آن همواره با نگاهی جامع و انسانی به این کشور، امنیت و ثبات و رفاه آن را اولویت دانسته و ضمن کمک‌های بشردوستانه، از میلیون‌ها آواره‌ی بی‌پناه میزبانی کرده است.
از سوی دیگر؛ آمریکایی‌ها در حالی صرفا برای منافع خود به مذاکره با طالبان می‌پردازند که این حق را برای سایر کشورها قائل نبوده و با ادعاهای به ظاهر حقوق بشری روابط سایر کشورها با دولت حاکم بر کابل را مردود دانسته و حتی به تحریم علیه دیگر کشورها می‌پردازند.
این رویکرد ناشی از یک‌جانبه‌گرایی منفعت‌طلبانه آمریکا، نه تنها حاضر به پذیرش منافع سایر کشورها نبوده بلکه در موارد متعددی با مداخله و تحرکات تفرقه‌افکنانه، سناریوی درگیری میان کشورها بر اساس منافع خود را دنبال می‌کند که نمود آن را در عملکرد آمریکا در قبال روابط ایران و پاکستان در قبال افغانستان می‌توان مشاهده کرد.
واکنش رسانه‌های غربی به مذاکرات دوحه نیز جالب توجه است، چه، بدون اشاره به مشکلات مردم افغانستان ـ ناشی از جنگ‌طلبی و اشغال‌گری غربی‌ها ـ می‌کوشند با ژست‌های حقوق بشری و تکیه بر کلیدواژه‌هایی چون «حقوق زنان»، آمریکا را ناجی و حامی زنان و دختران افغانستانی جا بزنند.
این در حالی است که؛ این رسانه‌ها هم‌زمان سطح مطالبات زنان افغان به عنوان نمادی از مطالبات زنان مسلمان را در حد بازگشایی آرایشگاه‌ها تقلیل داده‌اند، چنانچه بی‌بی‌سی فارسی در گزارش خود چنین عنوان می‌کند: «طالبان دستور بسته شدن تمامی آرایشگاه‌های زنانه را صادر کرده است. سالن‌های زیبایی یکی از معدود مکان‌های عمومی باقی‌مانده بود که زنان به آن دسترسی دارند.»
این رسانه‌ها همچنین سیاست همیشگی غرب در نمایش چهره‌ای خشن و ضدبشری از اسلام را نیز در خلال پوشش نشست دوحه پیگیری می‌کنند، چنانچه در بخش دیگری از گزارش بی‌بی‌سی فارسی، ضمن جا زدن طالبان به عنوان نماد مطلق «حاکمیت اسلام» عنوان می‌شود: «طالبان دستور داده‌اند که زنان باید طوری لباس بپوشند که فقط چشمانشان نمایان باشد و اگر بیش از ۷۲ کیلومتر سفر می‌کنند، باید همراه یکی از بستگان مرد خود باشند.»
4461/س