شهرداری تهران: میان وعده کاهش ۳۰ درصدی قیمت‌ها و بحران‌های پایتخت؛ آیا زاکانی مدیر است یا تنها مناظره‌گر؟

به گزارش صد آنلاین، علیرضا زاکانی، شهردار تهران، این روزها بیش از آنکه متمرکز بر اداره چالش‌برانگیز پایتخت باشد، با وعده‌ای بزرگ در عرصه اقتصاد ملی خبرساز شده است. همشهری تیتر زده است: «اگر معیشت مردم به شهرداری سپرده شود، می‌توانیم ۳۰ درصد از قیمت کالا‌های اساسی را کاهش دهیم.» این ادعا، که تداعی‌کننده فضای مناظرات انتخاباتی ریاست‌جمهوری است، بلافاصله این پرسش کلیدی را در افکار عمومی و میان منتقدان فعال ساخت: کارنامه زاکانی در مدیریت شهری، کدام پشتوانه را برای چنین وعده‌های کلان اقتصادی فراهم آورده است؟

چالش کارنامه شهری؛ زمین بازی برای وعده‌های ملی؟

ناظران و فعالان سیاسی معتقدند زاکانی همچنان در قامت یک «مناظره‌گر» باقی مانده و کمتر در قامت یک مدیر متمرکز بر حل مشکلات روزمره تهران عمل کرده است. در شرایطی که پایتخت با انباشتی از پروژه‌های عمرانی ناتمام، معضل مزمن ترافیک، توقف در نوسازی ناوگان حمل‌ونقل عمومی و بدهی‌های سنگین شهرداری دست و پنجه نرم می‌کند، سخن گفتن از مدیریت معیشت ملی، برای بسیاری «بی‌پروایی سیاسی» تلقی می‌شود.

منتقدان این تناقض را برجسته می‌کنند؛ شهرداری تحت مدیریت زاکانی، خود نتوانسته است نظارت مؤثری بر قیمت و کیفیت کالاهای عرضه شده در میادین میوه و تره‌بار داشته باشد، چه رسد به کنترل کلان اقتصاد.

همزمان، افزایش بهای خدمات شهری، عوارض ساخت‌وساز و کرایه حمل‌ونقل عمومی در دوره مدیریت فعلی، سایه‌ای سنگین بر تحقق وعده «ارزانی ۳۰ درصدی» می‌اندازد.

شورای ناراضی و درخواست استعفا

این وضعیت مدیریتی، اختلافات زاکانی با شورای شهر تهران را به اوج رسانده است. برخی اعضای شورا صراحتاً از «بی‌نظمی مدیریتی» و «بی‌توجهی به نظارت شورا» انتقاد کرده‌اند. این اختلافات به حدی بالا گرفته که حتی برخی چهره‌های نزدیک به جریان اصولگرا، مانند نرجس سلیمانی، خواستار استعفای زاکانی شده‌اند، با این استدلال که اگر شهردار بیشتر دغدغه سیاست‌ورزی دارد، باید میدان را به مدیران کارآمد شهری واگذار کند.

کارشناسان معتقدند بزرگترین خدمتی که زاکانی می‌تواند برای تهران انجام دهد، تثبیت وضعیت بحران‌های اصلی مانند پسماند، ترافیک و حمل‌ونقل است. به نظر می‌رسد زاکانی، به جای تمرکز بر «نظم» و «اصلاح» ساختار شهری، همچنان در حال آماده‌سازی برای صحنه رقابت‌های آتی سیاسی است؛ در حالی که شهروندان تهرانی منتظر مدیری هستند که مشکلات اجرایی زیر پای خود را حل کند، نه وعده‌های اقتصادی دور از دسترس ارائه دهد.