جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳
نویسنده: بسام البدارین
ایران یک کشور مهم و قوی در منطقه است. این کشور هم چنگ و هم دندان دارد که اگر ما به عنوان اردنی‌ها گامی در مسیر درست توازن برداریم، می‌تواند با لبخندی نرم به ما دندان‌هایش را نشان دهد.
در اینجا پرسش این است که چگونه روابطی با درایت و متعادل با ایرانی‌ها برقرار کنیم بدون این‌که به عنوان یک اردنی احساس کنیم میان دو پروژه ایران و اسرائیل قرار گرفته‌ایم علی رغم این‌که دشمن حداقل در مورد ما مشخص و شناخته شده است.
اصلاً درست نیست که همه تخم مرغ‌ها را در سبد ایرانی‌ها گذاشت، با آنها هم پیمان شد و در آغوش آنها آرمید؛ اما در مقابل ماندن در وضعیت دشمنی یا تخاصم هم درست نیست و مضرات بسیاری را به دنبال دارد. به ویژه از آن‌جایی که در حال حاضر فعالیت و تنوع بخشیدن به روابط یک خواسته فوری برای اردن است. به خصوص که حالا کشورهای عربی از جمله عربستان سعودی و امارات متحده عربی، یک به یک به سمت عادی سازی روابط با ایران رفته اند و تلاش دارند از مرحله اختلافات عبور کنند.
دیگر پذیرفته شده یا منطقی نیست که سفارت اردن در ایران برای هفتمین سال متوالی بدون سفیر باقی بماند در حالی که سفیر ایران به راحتی در خیابان‌های امان جولان می‌دهد. احتیاط خوب است؛ اما باید اعتماد از سر گرفته شود و به دنبال فضاهای مشترک هرچند به صورت حداقلی به جای بحرانی کردن اوضاع بود.
می‌توان به سادگی با ایرانی‌ها، ترک‌ها و دیگر همسایگان حتی در سوریه و لبنان به دنبال منافع مشترک بود.
تجدیدنظر در دکترین سیاسی حاکم بر پرونده ایران مطمئناً ضرری ندارد؛ زیرا مرزهای اردن با دو کشوری که تهران در آنها نفوذ بسیار زیادی دارد؛ یعنی سوریه و عراق بزرگترین و وسیع‌ترین مرزها هستند.
آری از نظر اخلاقی و ملی نیاز است تا نخبگان تصمیم‌گیر ابتکارعملی حرفه‌ای در قبال ایران اتخاذ کنند و در محاسبات و اگر نیاز بود در باورهای ریشه دار تجدیدنظر کنند؛ چرا که تمام کشورها چنگ و دندان‌هایی برای لبخند زدن دارند. ما می‌توانیم چنگال‌ها را نادیده بگیریم و براساس قواعد احترام متقابل و ارزیابی منافع این دندان‌ها را خطاب قرار دهیم. همانند آنچه معمولا میان کشورها جاری است.
منبع:القدس العربی