میراث تلخ آمریکایی‌ها برای ویتنام

به گزارش صد آنلاین، این ماده شیمیایی حاوی دیوکسین، یک ترکیب سرطانزا و عامل نقصهای مادرزادی، نهتنها نسل جنگ، بلکه نسلهای بعدی را نیز تحت تأثیر قرار داده است. افرادی مانند نگوین تان های (۳۴ ساله) که با ناتوانیهای شدید رشدی زندگی میکند، نماد زندهای از این فاجعه انسانیاند. حتی فعالیتهای ساده روزمره برای او به چالشی طاقتفرسا تبدیل شده است.

اثرات گسترده عامل نارنجی:

۱. سلامت انسان:

تخمین زده میشود حدود ۳ میلیون ویتنامی، از جمله کودکان، با عوارضی مانند سرطان، نقصهای ستون فقرات، و آسیبهای عصبی دستوپنجه نرم میکنند.

اثرات دیوکسین میتواند تا چند نسل ادامه یابد، اما دادههای علمی درباره انتقال آن به فرزندان هنوز قطعی نیستند. این ابهام، چالشی برای جبران خسارات ایجاد کرده است.

۲. فاجعه زیستمحیطی:

جنگلهای مانگرو (محافظ سواحل در برابر طوفانها) و جنگلهای استوایی بهشدت تخریب شدند.

خاک بسیاری از مناطق، بهویژه اطراف پایگاههای نظامی سابق مانند دا نانگ و بین هوا، هنوز آلوده است و آب و محصولات کشاورزی را مسموم میکند.

۳. تلاشهای پاکسازی:

آمریکا از سال ۲۰۰۶ با همکاری ویتنام، پروژههای پاکسازی را آغاز کرد. مثلاً در دا نانگ، با هزینه ۱۱۰ میلیون دلار، بخشی از خاک آلوده تصفیه شد.

با این حال، هنوز ۱۰ زمین فوتبال از مناطق آلوده در دا نانگ و حجم عظیمی از خاک در پایگاه هوایی بین هوا باقی مانده است. پاکسازی این مناطق نیازمند کورههای ویژه و هزینههای کلان است.

چالشهای کنونی:

کاهش کمکهای آمریکا: دولت ترامپ پیشنهاد کاهش بودجه سازمان USAID را داده که ممکن است پروژههای پاکسازی و حمایت از معلولان را متوقف کند. این موضوع نگرانیها درباره تعهد بلندمدت آمریکا را افزایش داده است.

توقف موقت پروژهها: برخی عملیاتها، مانند پاکسازی پایگاه بین هوا، به دلیل مشکلات مالی موقتاً متوقف شدهاند. ادامه این روند، خطر گسترش دیوکسین به آبهای زیرزمینی و افزایش قربانیان را در پی دارد.

واکنشهای بین المللی:

چارلز بیلی، کارشناس میراث عامل نارنجی، تأکید میکند که همکاری دو کشور تاکنون بیشتر روی پاکسازی محیطی متمرکز بوده، نه بررسی دقیق تأثیرات سلامتی.

ویتنام خواستار مسئولیتپذیری بیشتر آمریکا و شرکتهای تولیدکننده این ماده است. با این حال، بهبود روابط دیپلماتیک اخیر (ارتقا به سطح «شریک راهبردی جامع» در ۲۰۲۳) نشاندهنده تمایل دو طرف به همکاری است.

نتیجه گیری:

اگرچه پیشرفتهایی در پاکسازی محیطی حاصل شده، اما میراث عامل نارنجی همچنان سایه سنگینی بر ویتنام انداخته است. کاهش حمایتهای مالی آمریکا نهتنها بهبودیافتگان جنگ را دوباره قربانی میکند، بلکه اعتماد بین دو کشور را نیز تضعیف مینماید. بدون اقدام فوری، نسلهای آینده ویتنام همچنان با پیامدهای این جنگ شیمیایی دستبهگریبان خواهند 

منبع: ایندیپندنت