پنجشنبه ۰۱ آذر ۱۴۰۳
نویسنده: فوزیه رشید
عربستان سعودی به همراه برخی از کشورهای عربی و در راس آنها مصر تلاش می‌کنند آتش‌هایی را خاموش کنند که سال‌هاست در جهان عرب شعله‌ور است تا به این ترتیب زمینه را برای توسعه، ثبات و پیشرفت اقتصادی فراهم کنند؛ اما دهه‌ها بلکه قرن‌هاست کسانی وجود دارند که این منطقه و پیشرفتش را هدف قرار می دهند و به این ترتیب نتیجه همیشگی درگیری، جنگ و بحران بوده است.
به محض این که آتش جنگ خاموش شود عوامل غرب برای شعله ور کردن آتش دیگری تلاش می کنند. علت نیز روشن است و آن هم سیطره غرب بر منطقه است که با ضعیف بودن منطقه امکان پذیر است.
نقش ارتش برقراری امنیت و ثبات در کشور است اما جایگاه طبیعی آن حضور در قدرت نیست بلکه در پادگان‌های نظامی برای دفاع از سودان و خاک این کشور و جلوگیری از نقشه‌ها برای تقسیم بیشتر آن است.
اما به نظر می‌رسد درگیری بر سر بدست آوردن قدرت و خودخواهی بیش از اندازه در این درگیری حوادث خونین در سودان را تسریع بخشیده و کسانی که دستورکارهایی علیه جهان عرب دارند از آن استقبال کردند تا چرخه درگیری، جنگ و دیگاه‌های مخالف ثبات و توسعه را احیا کنند چرا که چنین دیدگاه‌هایی به نفع غرب نیست به ویژه اگر رهبری آن به دست عربستان سعودی باشد.
گویی یک سریال عربی طولانی است. به محض این‌که یکی از فصل‌هایش به پایان نزدیک می شود فصل دیگری شروع می‌شود. عجیب این است که اکثر مواقع علل همان علل قبلی است؛ یعنی دستورکارهای خارجی و عناصر داخلی (طمع قدرت، خیانت یا کمبود ملی‌گرایی). به دست آنها کشور نابود می‌شود و به عقب برمی‌گردد. به دست آنها ملت و خود نظامی‌ها که بخشی از مردم هستند، کشته می‌شوند.
آنچه در سودان رخ می‌دهد تاسف برانگیز است و پیامدهای آن کم خطرتر از حوادث مشابه قبلی در دیگر کشورهای عربی نیست که در دام هرج و مرج و خشونت افتادند. مسئله عجیب در این میان این است که این رویداد در ماه با فضیلت رمضان اتفاق افتاد و ادامه پیدا کرد و در حالی که جهان عرب و مسلمانان عید را جشن گرفتند ملت سودان از معنویت این ماه و شادی عید محروم شدند.
منبع:اخبار الخلیج