زورگیری سارقان روی پل های عابر پیاده

به گزارش صد آنلاین،   قرار بود فرصتی باشد برای آسایش مردم و حفظ امنیت و جان آنها، نه اینکه یک فضای بی‌دفاع شهری ایجاد کند و سارقان و زورگیران را به آنجا بکشاند. پل‌های عابرپیاده که عبور و مرور از آن، به جای تردد از عرض خیابان توصیه می‌شود. امروز، اما به این پل‌ها نه به چشم وسیله و فرصتی جهت رعایت حال عمومی افراد و ایجاد امنیت و کاهش خطر‌های احتمالی، بلکه به چشم فرصتی برای تبلیغات و درآمدزایی نگاه می‌شود و بدتر اینکه تبدیل‌شدن این پل‌ها به اتاقک‌هایی پوشیده و بدون دید، فلسفه وجودی آنها را که ایجاد امنیت است، تغییر داده‌است. 

دیگر نصب تابلو در گوشه و کنار خیابان‌ها افرادی را که در این زمینه فعالیت دارند، راضی نمی‌کند. طعم شیرین پول، آنها را به سمت پل‌های عابرپیاده کشانده است. پل‌هایی که قاعدتاً برای ایجاد امنیت مردم طراحی و بنا شده‌است، اما امروز تعریف دیگر دارد و به بنگاه‌های تبلیغاتی تبدیل شده‌است. گویی تنها چیزی که برای برخی اهمیت دارد، دیده شدن تبلیغاتی است که قرار است منبع درآمدشان باشد. تبلیغات هر چه بزرگ‌تر و بیشتر، پول بیشتر. همین نوع نگاه باعث‌شده عمدتاً سرتاسر پل‌های عابر پیاده را تابلو‌هایی اشغال کنند که فضای حاصل از آن، فرصت خوبی برای زورگیران و سارقان باشد. بدون آنکه هیچ دیدی به بیرون داشته باشد و توجهی را به خود جلب کند. گاهی حتی دیده می‌شود تابلو‌های راهنمای مسیر نیز روی بدنه پل‌های عابر‌پیاده نصب‌شده و در کنار تابلو‌های تبلیغاتی، فضای ناامن شهری را دوچندان می‌کند.

 
در بسیاری از مواقع عابران پیاده، چاره‌ای جز عبور از پل‌های تعبیه‌شده در اتوبان ندارند، خصوصاً اگر محل ترددشان از میانه اتوبان باشد، چراکه جدا از ناامن بودن اتوبان، عملاً مسیری هم برای تردد نیست و تنها راه گذر پل‌هایی است که توسط تابلو‌های عظیم‌الجثه، پوشیده شده و به دلیل عدم نورپردازی مناسب، فضایی را برای زورگیران و سارقان مهیا می‌کند. 

 روایت‌هایی از حس ناامنی در پل‌های عابر‌پیاده
کار به جایی رسیده که پل‌های عابر‌پیاده به جای اینکه تداعی‌کننده حس امنیت برای شهروندان باشد، حس ناامنی به آنها می‌دهد. بسیاری از شهروندان می‌گویند اگر از خیابان رد شوند و خطر تصادف با خودرو را به جان بخرند، به مراتب برایشان بهتر است تا اینکه از پل‌های وحشت عبور کنند. آقای سهرابی که ساکن تهران است، در این رابطه می‌گوید: «برخی از پل‌ها با طلق‌های آبی رنگ پوشانده شده و برخی دیگر با تابلو‌های شهری و تبلیغاتی! در چنین شرایطی عبور از این پل‌ها، هنگام شب یا برخی از ساعات خلوتی روز، ترسناک و دلهره‌آور است. گاهی دیدن چند مصرف‌کننده مواد مخدر روی پل من را می‌ترساند تا مبادا آنها دچار توهم شوند و کنترل خود را از دست بدهند و به من آسیب بزنند. غیر از تردد از این پل هم راه دیگری برای عبور از اتوبان وجود ندارد.»

خانم زاهدی نیز یکی دیگر از پایتخت‌نشینان است که در رابطه با احساس خود برای عبور از پل‌های عابر‌پیاده می‌گوید: «بار‌ها شده که به خاطر نگرانی برای عبور از پل عابر پیاده، قدم‌های سریع‌تری برداشتم یا حتی دویدم. این پل‌ها تبدیل به فضایی شده که همه عابران آن از انظار پنهان هستند، همین مسئله زمینه سرقت، زورگیری و آزار و اذیت را فراهم می‌کند.»
همچنین خانم محمدی به نبود نور کافی در پل‌های عابر‌پیاده در شب‌های تاریک و سرد اشاره می‌کند و می‌گوید: «پل‌های عابر‌پیاده، روشن نیست، برای همین به جایی برای هجوم و حمله به افراد دور از چشم رهگذران تبدیل شده‌است. در ساعات تاریکی یا در خیابان‌های خلوت، باید جانمان را کف دستمان بگیریم و از پل‌های عابر‌پیاده عبور کنیم.»

 ضرورت ارتقای ایمنی، امنیت و کیفیت پل‌های عابر پیاده 
بار‌ها و بار‌ها شاهد این بودیم که افراد برای تردد از پل‌های عابر پیاده دقایق زیادی به انتظار ایستادند تا برای امنیت بیشتر در گروه‌های چند نفره اقدام به عبور از این پل‌ها کنند. مسئله‌ای که مسئولان خود نیز بدان واقف هستند. به طوری که زهرا شمس احسان، رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر صراحتاً می‌گوید: «پل‌های عابر‌پیاده تأثیر قابل‌توجهی در افزایش ایمنی شهروندان دارند، اما بازخورد‌های دریافتی حاکی از وجود نواقصی است که از جمله می‌توان به عدم روشنایی این پل‌ها اشاره کرد. نورپردازی نامناسب نه‌تن‌ها موجب کاهش دید شده، بلکه زمینه بروز برخی تخلفات هم شده‌است. وجود تابلو‌های بزرگ تبلیغاتی روی این پل‌ها نیز زمینه‌ساز کاهش دید و حوادث ناگوار است.»
او در جلسه روز سه‌شنبه شورای شهر تهران از شهرداری خواست که گزارشی از وضعیت پل‌های عابر پیاده ارائه کند: «روشنایی این پل‌ها با استفاده از سیستم‌های هوشمند باید تأمین شود. نصب دوربین‌های مدار بسته با قابلیت دید در شب و اتصال آن به سیستم‌های مدیریت شهری یکی دیگر از اقداماتی است که باید مورد توجه قرار بگیرد. از شهرداری تهران انتظار می‌رود گزارش جامعی از وضعیت پل‌های عابر‌پیاده شامل وضعیت نورپردازی، آمار حوادث و تخلفات، ایمنی پل‌های عابر و ارائه برآورد هزینه‌ها برای افزایش ایمنی آنها ارائه دهد.»
به گفته رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر، باید در فضا‌های بی‌دفاع شهری گام مؤثری برای افزایش ایمنی مردم برداشته شود و در این زمینه مصوبه‌ای در این خصوص در دوره چهارم داشتیم. 

 وظیفه و مسئولیتی فراموش‌شده
تنها اعتراض و تذکر به یک ایراد بزرگ و فاحش در شهر، به تنهایی کافی نیست، باید این موضوع به صورت ویژه و جدی پیگیری شود تا به نتیجه مطلوبی برسد. نمی‌توان انتظاری از شرکت‌های تبلیغاتی داشت. آنها جز درآمدزایی به چیز دیگری نمی‌اندیشند. وظیفه تأمین امنیت مردم جامعه نیز به عهده آنها نیست. آنها باید از قوانینی پیروی کنند که تا به امروز نوشته نشده و اهمال در آن مخاطرات زیادی را برای عابران پیاده‌ای که چاره‌ای جز عبور از این پل‌ها ندارند، ایجاد کرده‌است. مخاطراتی که حالا حداقل خوب می‌دانیم از چشم مسئولان دور نمانده و همین مسئله انتظارات را برای برطرف کردن این معضل بالا می‌برد. خصوصاً از شهرداری که حداقل در تصور عموم، متولی اصلی ساخت و نگهداری پل‌ها و حتی تبلیغات محیطی است. 
برای مردم اهمیتی ندارد که تبلیغات محیطی به پیمانکار واگذار می‌شود یا نه. حتی برایشان مهم نیست که تابلو‌های راهنمای مسیر چند متر جلوتر یا عقب‌تر از پل عابر‌پیاده نصب می‌شود. آن چیزی که برایشان حائز اهمیت است، ایجاد امنیت به هنگام استفاده از پل‌هاست؛ پل‌هایی که نیاز به نورپردازی، نصب دوربین مداربسته و هر آنچه باعث ایجاد امنیت در آن می‌شود، دارد. بدون شک باید تمهیداتی برای دیده شدن داخل پل‌های عابرپیاده اندیشیده شود. حتی در صورت واگذاری تبلیغات محیطی به پیمانکاران، همچنان وظیفه شهرداری و شورای شهر است که فکری برای ایجاد امنیت برای استفاده از این پل‌ها کنند، وظیفه‌ای که باید دید آقایان چه زمانی درصدد انجام آن برخواهند آمد؟