به گزارش صد آنلاین،در دنیای فوتبال ایران، حشمت مهاجرانی به عنوان یکی از چهرههای افسانهای شناخته میشود. او که در جام جهانی 1978 سرمربی تیم ملی بود، همواره با افتخار و احترام از او یاد میشود. در هفتههای اخیر، حشمت مهاجرانی در هتل آپارتمانی در تهران، روزهای خود را با دوستان و نزدیکان سپری میکند. این در حالی است که علی پروین، کاپیتان اسطورهای تیم ملی در دهه 1350، در دیداری تاریخی به سراغ او میرود.
حشمت مهاجرانی و علی پروین، هر دو به نوعی نمایانگر تاریخ فوتبال ایران هستند. مهاجرانی که به عنوان اولین سرمربی ایرانی موفق به صعود به جام جهانی شد، از نظر تاریخی ارزش بسیاری دارد. در مقابل، علی پروین به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران، همواره مورد احترام بوده است. دیدار این دو چهره در هتل آپارتمانی در تهران، یادآور خاطرات شیرین و تلخ گذشته است.
یکی از نکات جالب در این ملاقات، رفتار علی پروین در برابر حشمت مهاجرانی بود. علی پروین با وجود سن بالای خود و در آستانه هشتادمین سالگرد تولدش، همچنان احترام به بزرگترها را حفظ کرده است. او حتی در مقابل دعوت به نشستن و خوردن چای یا میوه، این دعوت را رد کرد و گفت: "جلوی بزرگترش نه مینشیند نه چیزی میخورد." این رفتار، نشان از فرهنگی عمیق و احترام در دنیای فوتبال ایران دارد.
سکوت علی پروین در برابر حشمت مهاجرانی، سوالات بسیاری را ایجاد کرد. در حالی که مهاجرانی از گذشتههای شیرین میگفت، پروین در سکوتی پرمعنا، به زمین نگاه میکرد. این سکوت میتواند به عنوان نمادی از احترام و عشق به مربی خود تعبیر شود. آیا این سکوت ناشی از احساساتی عمیقتر از دوستی است؟
با وجود اینکه نسل جدیدی از بازیکنان در فوتبال ایران ظهور کردهاند، حضور حشمت مهاجرانی و علی پروین در این دیدار، یادآور نسل گذشته و افتخارات آنها است. آیا نسل جدید به اندازه کافی از این تجربیات استفاده میکند؟ آیا احترام به چهرههای کهنسال فوتبال هنوز هم زنده است؟
در پایان این دیدار، تنها آرزوی طرفداران و دوستان مهاجرانی و پروین، سلامتی و طول عمر برای این دو چهره تاریخی فوتبال ایران است. آنها نمادهایی از تاریخ و فرهنگ فوتبال ایران هستند که باید مورد احترام قرار گیرند.
حضور حشمت مهاجرانی و علی پروین در کنار یکدیگر، تنها یک ملاقات ساده نیست؛ بلکه نشانهای از احترامی عمیق و دوستی تاریخی در دنیای فوتبال ایران است. این دو چهره، به ما یادآوری میکنند که تاریخ فوتبال ایران با عشق و احترام نوشته شده است.
نکته عجیب در همین دیدار رقم خورد. وقتی که مهاجرانی خوابیده روی تخت، با پروین و دخترش (لادن) از گذشته میگفت و سرمربی سابق پرسپولیسیها و چهره استثنایی فوتبال ایران در چهار دهه لام تا کام حرف نمیزد و سر به زیر، زمین را نگاه میکرد.
هرچه بقیه اصرار میکردند علی آقا بنشین و برایش صندلی میآوردند، او تعارفات را رد میکرد. حتی کار به جایی رسید که وقتی به پروین گفتند چای یا میوه بخورد و گلویی تازه کند، او باز هم مخالفت کرد و در جمله کوتاه گفت: جلوی بزرگترش نه مینشیند نه چیزی میخورد. اتفاقی که برای آدمی در سن و سال پروین که خود در آستانه هشتادمین سالگرد تولد است، کمی عجیب و غریب به نظر میرسید.
پروین بهترین بازیکن تیم مهاجرانی در راه صعود به جام جهانی 1978 و یک شاگرد وفادار برای سرمربی سابق تیم ملی ایران بوده و تا آنجا به حشمت خان علاقه داشته که نام دخترش را هم با نام دختر سرمربی موردعلاقهاش یکی انتخاب کرده است. چیزی که حشمت خان در این دیدار هم به آن اشاره کرد و لبخندی به لبهای پروین و دخترش آورد.
یک بار دیگر نکات را باهم مرور کنیم: کاپیتان تیم ملی در دهه ۱۳۵۰ و سرمربی تیم ملی در بازه زمانی ۱۹۷۴-۱۹۷۸. سرمربی پرسپولیس از اوایل دهه ۱۳۶۰ تا اواسط ۱۳۸۰. پرجامترین سرمربی تاریخ فوتبال ایران و اولین سرمربی که با او به جام جهانی صعود کردیم. مردی که به شماره ۷ اعتباری تاریخی بخشید و چهرهای که برای اولین بار، به مربیان ایرانی اعتمادبهنفس داد تا در بالاترین سطح به هدایت تیمهای ملی و باشگاهی بپردازند. اولین مربی لژیونر فوتبال ایران و شاید به نوعی پایهگذار فوتبال مدرن در امارات و عمان. همه اینها زیر یک سقف با گرد و غبار کهنسالی، اما با احترام حداکثری، چیزی که آدم از مرورش میخکوب میشود.
آرزوی طول عمر و سلامتی کامل، برای آنهایی که از این چشمه قدیمی جرعهای نوشیدند.
در انتها، ما از مخاطبان عزیز میخواهیم که نظرات و تحلیلهای خود را با ما در صد آنلاین به اشتراک بگذارند.