راز عقب ماندگی ورزش ایران در المپیک

به گزارش صد آنلاین، سیطره «راجر فدرر» و «رافائل نادال» بر تنیس جهان شباهت‌های زیادی به رقابت و فاصله رونالدو و مسی با سایر فوتبالیست‌ها داشت اما با یک تفاوت بزرگ، رونالدو و مسی تا روزی که در بالاترین سطح اروپا فوتبال بازی می‌کردند هیچکس سیطره آنها را به چالش نکشید اما برای راجر و رافا یک رقیب پیدا شد.

در توصیف بزرگی و جایگاه این بزرگان در تنیس همین قدر کافیست بدانید که این رشته به عنوان پولسازترین رشته انفرادی ورزش در جهان از قهرمانانش ستاره‌هایی با شهرت ستاره‌های هالیوود می‌سازد. در تنیس ۴ گرند اسلم بزرگ داریم که با شرایط مختلف در پاریس، سیدنی، نیویورک و لندن برگزار می‌شوند. بین این چهار تورنمنت، ویمبلدون حکم جام جهانی در فوتبال را دارد.

تا قبل از ظهور راجر فدرر و نادال هیچ نام بزرگی در تنیس توانسته بود بیش از ۵ قهرمانی در هر کدام از این گرند اسلم‌ها کسب کند اما نادال ۱۴ قهرمانی در فرانسه آورد و هر دو نفر بیش از ۷ بار در ویمبلدون قهرمان شدند. تعداد گرند اسلم‌های فدرر به ۲۰ رسید و بعد نادال رکورد زد و عدد ۲۲ گمان می‌رفت هرگز تکرار نشود. اما با ظهور «نواک جوکوویچ» اسطوره صربستانی همه این رکوردها شکست و او حالا ۲۴ گرند اسلم دارد. دو ماه قبل در ویمبلدون به کارلوس آلکاراس باخت و به عدد ۲۵ نرسید. او که به اختصار نوله خوانده می‌شود، در دنیا به صربیناتور معروف است که برگرفته از ترمیناتور فیلم مشهور آرنولد است.

همین جوکوویچ با این همه افتخار و غرور ۴ بار در المپیک‌های قبلی شرکت کرد و هرگز دستش به مدال نرسید و برای بار پنجم در پاریس مثل یک ورزشکار معمولی و تازه کار حاضر شد تا تنها جای خالی ویترین افتخاراتش یعنی مدال طلای المپیک را پر کند!

همه این‌ها را گفتیم تا برسیم به ارزش و اهمیت المپیک حتی  برای ورزشکار ثروتمند و مشهوری همچون جوکوویچ، برای المپیک شان و جایگاهی قائل است که در ۳۷ سالگی به میدان می‌آید تا این مدال طلا را ببرد. مدالی که جایزه نقدی ندارد. در بهترین حالت کشورها چند صد هزار دلار ببرنده‌اش پاداش می‌دهند و برای کسی که در سال ۵۰ میلیون دلار جایزه می‌برد، این عدد خیلی ناچیز و اصلا انگیزه نیست. اما ارزش طلای المپیک به جاودانگی در تاریخ ورزش است...

در همین المپیک رافائل نادال هم در ۳۷ سالگی به میدان آمد. متخصص بازی در زمین‌های خاک رس اما به جایی نرسید. اندی ماری هم در ۳۷ سالگی به میدان آمد و بعد از شکست خداحافظی کرد و از تنیس رفت. در المپیک‌های قبلی راجر فدرر هم حاضر می‌شد، همانطور که لیونل مسی در المپیک ۲۰۰۸ برای آرژانتین به میدان آمد و مدال طلا را برد.

در بسکتبال از مایکل جردن تا مجیک جانسون و کوبی برایانت همه اسطوره‌های NBA نیز به المپیک آمدند. آنها سال‌ها تلاش کردند تا مجوز حضور حرفه‌ای‌ها در المپیک را بگیرند و این هم نمونه دیگری از ارزش و اعتبار المپیک برای ورزشکاران بزرگ در تمام دنیا است. حالا مقایسه کنید با برخی حرف‌ها در کشور خودمان که یک مسابقه در لیگ سطح دوم آسیایی در فوتبال را بالاتر از مدال المپیک می‌دانند و برای پیروزی در آن پاداشی بیشتر از مدال المپیک تعیین می‌کنند!

 یا حتی بدتر، پاداش قهرمانی در لیگ برتر فوتبال یا جام حذفی در برخی باشگاه‌های خودمان افزایش رقم قرارداد بازیکن یا مربی به اندازه برنده طلای المپیک است! حالا می‌بینید که چرا ورزش ایران هرگز پیشرفت نمی‌کند؟